قدس آنلاین: «رشوه خواری و رباخواری به صورت علنی و غیرعلنی در جامعه بیداد می‌کند». این هشدار دقیق و تکان دهنده را آیت‌الله جنتی، تیر سال ۱۳۹۱ طی سخنرانی در محفل بزرگداشت شهدای هفتم تیر دادند. با تأسف این هشدار نیز مانند بسیاری از هشدارهای اساسی دلسوزان این دیار و انقلاب، جدی گرفته نشد، حتی وقتی چنین آشکار از سوی اصلی‌ترین مقام‌های نظام بر آن تأکید شد. حدود هشت سال از این هشدار می‌گذرد، اما در هر پرونده فساد بزرگ اقتصادی و غیر آن، رد پای مقام‌هایی بلندپایه هست که مجرمان (نظیر پرونده اخیر سلطان خودرو) تنها با رشوه دادن چند سکه، مدیر یا حتی وکیل مردم را خریده‌اند. یا در اشکال دیگر آن می‌شنویم که در ازای فلان مبلغ یا دریافت فلان خدمت، بهمان نماینده مجلس رأی خود را فروخته است. چطور مسئولان مربوط، این همه سال، با آنکه از نقطه ضعف اصلی نوع اداره کشور به خوبی آگاه‌اند، راهی برای پیشگیری از آن نیافته و در بر همان پاشنه می‌چرخد؟

صراحت و صداقت آیت الله جنتی در گفتن نقایص ستودنی است. به تازگی ایشان گفته است: «اگر مجلس و دولت راه امام(ره) را می‌رفتند، وضع مملکت خیلی بهتر بود». و بعد شرح می‌دهند امام(ره) برای مسئولان وصیت کردند و در این وصیت‌نامه کوتاه؛ «برای مجلس، برای دولت، برای نیروهای انتظامی، فرهنگی و همه تعیین تکلیف کرده‌اند. درباره مسائل اقتصادی نیز تکلیف را معین کرده‌اند. همین وصیت‌نامه را عمل کنند، مملکت آباد می‌شود، عمل نشد...» هر چند شنیدن این سخنان از مرجعی که صلاحیت و اشراف لازم را برای نقل و نقد آن دارد، به کام بسیاری از مسئولان و مدعیان امروز ما تلخ خواهد بود و شجاعتی ویژه می‌طلبد، اما چنان که در آغاز این یادداشت هم اشاره کردم، ایشان هشت سال پیش نیز در موضوعی به همین پایه مهم، هشدارهای جدی داد و انتقادهای تندی را مطرح کرد، اما با تأسف این دلسوزی‌های شجاعانه تأثیر عملی لازم را نداشت. نیاز به گفتن و مثال زدن نیست و امروز همه ما اوضاع فساد و رسوخ آن را در گروه‌هایی از مسئولان شاهدیم.

هدفم از نقل دو نمونه بیانات ایشان با این فاصله زمانی آن بود تا تأکید کنم، اگر این هشدارها که باید سرمشق همه مسئولان ارشد نظام باشد، بار دیگر به فراموشی سپرده شود، چند سال بعد در وضعیتی بغرنج‌تر ناچار به یادآوری همین هشدارها و متأسف از نادیده گرفتن آن‌هاییم. برای تکرار نشدن این اوضاع باید پس از صراحت و شجاعت در گفتار، به صراحت در عمل برسیم. بدیهی است مسئولانی قادر هستند مجری آن وصایا باشند که در سال‌های پس از امام(ره) به بیراهه نرفته باشند. وقتی نفرت از اشرافیگری و نهی پی در پی مسئولان از این مسیر، یکی از مهم‌ترین رهنمودهای دایمی امام(ره) بود، چگونه مسئولان مستقر در خانه‌های چند ده میلیاردی و گاه با ثروت‌های افسانه‌ای و گاه با شراکت در انبوه پروژه‌های اقتصادی و گاه با خانواده‌هایی که هر کدامشان به همین سیاق و با ژن‌های خوبشان بر سر گلوگاه‌های اقتصادی خیمه زده‌اند، می‌توانند آن وصیت‌نامه را عملی کنند؟ البته می‌توانند در همان خانه‌ها و با ساعت چند هزار دلاری بقیه را به مقاومت در مقابل استکبار، حتی با پوشیدن یک لنگ توصیه کنند، اما خودشان... وقت آن رسیده مسئولان و دلسوزان واقعی انقلاب، انقلابیون ویترینی را بازنشسته کنند تا موانع اصلی بر سر راه اجرای واقعی وصایای امام(ره) و رهنمودهای رهبر انقلاب، برداشته شود. ان‌شاءلله.