پیشنهاد مفسر قرآن استاد قرائتی بر حوزویان مبنی بر فعالیت در عرصه های نشاط و شادی بهانه ای شد بر اینکه نکاتی بایسته را توجه کنیم.یکم: اسلام دین کامل و جامع است. امکان ندارد که ساحتی از زندگی انسان، در این آئین مغفول بماند. شادی و نشاط از عرصه های مهم رفتاری و روانی یک انسان است که بی تردید اسلام در باره آن پیشنهاد هایی دارد.دوم: جالب آنکه قرآن هماره مومنان را شاد و متبسم معرفی می کند. چه بسیار از متون روایی ما که اهل ایمان را به نشاط شادی فراخوانده است. علیرغم این، گویی دینداری ما الزاما تاکید می کنم الزاما با حزن گره خورده است!! مگر نه آن است که با شادی هم می توان به آستان قرب الهی هم دست یافت.سوم: ما هماره از کشف معادن و فلزات و.. سخن می رانیم خبر نداریم که معدن مملو از ذخایر معنوی هم هست که قرآن و اهل بیت (ع )هستند. راستی چقدر ما پوزیتویست شده ایم. فقط آنها که به چشم و اعداد و اقام می آیند را کشف می دانیم وبس!! به بیان فیلسوف معاصری ، باید وحی نامکشوف را استخراج کرد. مگر فقه ما در دوران متقدم این همه حجیم بوده است. تلاشهای کاشفانه عالمانی بزرگ این میراث را به ما رسانده که در باره فقط گریه می توان قاموسی نوشت از این اقیانوس. ولی چرا در باره نشاط هم چنین تفقهی نشده است؟ چهارم: اگر امروز جوانان ما سراغ شادی های کاذبی چون موسیقی های آنچنان، روان گردان ها، پارتی ها و... می روند ما را باید بیدار کند که نیاز جدی به نشاط است. آیا دینی کردن رفتارهای اینان رسالت فقه نیست؟پنجم: بی شک هر شادی در اسلام مطلوب نیست. همچنان که هر شادی هم مذموم نیست. شادی می تواندمقرب الی الله هم باشد. تبیین قلمرو شادی سالم، تعیین ابزارهای درست آن یک تفقه جدی را می طلبد. چیزی بنام "فقه النشاط".