این حقیقت را باید بپذیریم که انحصار تولید و توزیع گسترده پیام، شکسته شده است و در دنیای امروز، نه تنها حرفه‌ای‌ها بلکه تک تک آحاد مردم با حداقل‌ترین امکانات موجود همچون یک موبایل ساده و حساب کاربری در شبکه‌های اجتماعی، می‌توانند روایتی منحصربفرد و برگرفته از نگاه‌شان به موضوعات و شخصیت‌ها و مکان‌ها و... تولید و بلافاصله در مقیاسی جهانی توزیع کنند.

از سوی دیگر، این تغییر شگرف باعث شده تا بر خلاف گذشته که حرف‌های نخبگانی را تنها می‌توانستیم در نشریات تخصصی و رسانه‌های رسمی پیدا کنیم، حالا هر نخبه حوزوی و دانشگاهی‌مان با استفاده از سواد رسانه‌ای خود، تحلیل و نقد و نظرش را بطور مستقیم در معرض دید جامعه قرار می‌دهد؛ بگونه‌ای که با کوچکترین جستجو، با حجم عظیمی از محتواهای ناب متنی و تصویری در حوزه‌های مختلف بویژه معارف دینی روبرو می‌شویم.

جالب اینجاست که غالب نهادهای رسمی و متولیان فرهنگی، دارای کمترین میزان تاثیرگذاری بر این رغبت عمومی (چه مردم و چه خواص جامعه) هستند و در عمده موارد، اگر پیامی در رسانه‌های اجتماعی دیده می‌شود و افراد زیادی آنرا به اشتراک می‌گذارند، نه تنها نمی‌توان ردپایی از راهبری یا سیاستگزاری‌های عمیق فرهنگی و اجتماعی در حوالی آن یافت؛ بلکه تنها سرنخ‌های موجود، مشترکاتی است همچون همزبانی، همدردی یا هم‌اندیشی میان تولیدکنندگان و خوانندگان آن پیام!

نکته تأمل‌برانگیزتر اینجاست که «جشنواره‌ها» به عنوان یکی از قدیمی‌ترین ابزارهای جریان‌سازی فرهنگی و رسانه‌ای نیز آنچنان که باید و شاید، از فرصت بی‌بدیل رسانه‌های اجتماعی و ظهور گسترده نویسندگان و شاعران و عکاسان و فیلمسازان و کارتونیست‌های تجربی (یا به تعبیر دیگر؛ غیرحرفه‌ای از منظر شغلی و وابستگی به یک سازمان یا شخصیت حقوقی)، استفاده مطلوبی ننموده و عمدتاً دایره رقابت‌هایشان را صرفاً محدود به حرفه‌ای‌ها کرده‌اند و آثاری که از آنها در رسانه‌های رسمی (روزنامه‌ها و سایت‌ها و خبرگزاری‌ها و...) منتشر می‌شود.

در این میان جشنواره رسانه‌ای امام رضا(ع) یک استثناء است؛ یکی از معدود جشنواره‌هایی که «مردم» از ارکان اصلی آن هستند؛ بگونه‌ای که می‌توانند آثار تولیدی‌شان را در چرخه داوری و دیده‌شدن و چه بسا، حائز رتبه و جایزه‌شدن نیز وارد کنند. این رویکرد تازه (هم‌نشینی حرفه‌ای‌ها و تجربی‌ها در بخش‌های مختلف یک جشنواره)، رویکرد مبارکی است که نه تنها به گسترش میدان انتشار پیام‌های محوری این حرکت (سیره و معارف رضوی) منجر خواهد شد بلکه با حمایت از مردمی‌سازی تولیدات دینی، بر ضریب تعمیق و نفوذ غایی آن پیام‌ها در افکار عمومی نیز تأثیری شگرف خواهد گذاشت.

نگاه متفاوت آستان قدس رضوی به «شبکه‌های اجتماعی» به عنوان یک «فرصت» از یک سو و تلاش‌های ارزشمند صورت‌گرفته برای فراهم‌سازی بستر عرضه تولیدات و رقابت برای اهالی فضای مجازی از سوی دیگر را باید به فال نیک گرفت و در تکمیل و توسعه روزافزون چنین رویکردی مشارکت نمود. قطعاً نگاه موشکافانه به نخستین گام «جشنواره رسانه‌ای امام رضا(ع)» و بررسی منصفانه نقاط قوت یا ضعف آن، یکی از اصلی‌ترین وجوه چنین مشارکتی است که با ارائه پیشنهادات سازنده به متولیان، راهگشا و اثربخش نیز خواهد بود.

انتهای پیام/

منبع: آستان نیوز