به گزارش قدس،زن داستان از آن زن‌های کلیشه‌ای همسران شهدا نیست که همه جا هرچه شوهر گوید، بگوید سمعا و طاعتا. حسین دارابی کارگردان «هناس» در دومین ساخته‌اش پس از «مصلحت» روایتی زنانه ارائه داده از ترور شهید داریوش رضایی‌نژاد. 
دارابی با زیرکی و به جای تمرکز بر روی شهید به سمت همسرش رفته و با استخوان بندی واقعی و کنارش ورود برخی لایه‌های دراماتیک، تصویری از زندگی شهدای هسته ای ایران ارائه داده است.  
اینکه خانواده شهدا چقدر تنها هستند و چقدر کار در پروژه های حساس هسته ای، موجبات ایزوله شدن آنها را فراهم می‌کند. همسر شهید در هناس در دوقطبی عاقبت-عافیت گرفتار شده و دارابی خیلی رندانه کوشیده حد وسط نگه دارد و بیخود یک طرف را نگیرد. 
کارگردانی خوب، دقت بر میزانسن‌های قابل قبول و افتتاحیه بجا در نمایش تلاش ناکام برای هجرت داریوش و همسر و سپس سایه دائمی تهدید بر زندگی او و همسر، «هناس» را به یکی از واقعگراترین آثار مرتبط با ترور بدل کرده است.  
فیلمبرداری مجید گرجیان که پیشتر در نمونه هایی مثل «کوپال» و «شکاف»، تبحر خود در ارتقای بصری فیلم اولی‌ها را نشان داده بود بسیار در خدمت بافت متعادل داستان است. 
قرار دادن شوخی‌های ریز در دل درامی مرتبط با ترور و بستن جزء به جزء پازل شخصیت شهید رضایی از کودکی دردناک تا عِرق‌های سیاسی تا صبوری و شکیبایی و بی‌منتی، از او شمایل کم و بیش به یاد ماندنی ساخته است. 
معمایی کردن داستانی که بالا و پایین‌اش را شنیده‌ایم، چندان هم بد نشده؛ حداقلش اینکه چند طرح پرسش می‌شود درباره پسوند و پیشوند داریوش و همسرش. دارابی با «هناس» نشان داده تجربیاتش در فیلم کوتاه سازی بسیار کمک کرده به درک بالا از سینما و اینکه وقتی فیلم می‌سازد به جای حرف، تصویرسازی دراماتیک داشته باشد.