عمر جایزه اسکار به حدود صد سال می رسد، یعنی در اواخر دهه بیست میلادی راه اندازی شده است. پس از آن بر تعداد جشن‌ها و جشنواره ها افزوده شد و می‌شود.
فیلمسازان دوست دارند از این جشنواره ها جایزه بگیرند، اما کارگردانان کاربلد و اصیل که سینما مانند خون در رگ های شان جریان دارد،هرگز حاضر نشده و نمی شوند برای پسند جشنواره ها فیلم بسازند.
آنان هرگز تفکر خویش را کنار نمی‌گذارند تا طبق شرایط، سلایق و... تحمیلی جشنواره های ریز و درشت فیلم بسازند و روی پرده بفرستند.
کارگردانان بزرگ و کاربلد، فقط به عشق سینما و مخاطبان فیلم می سازند. اگر جایزه ای هم به آنان تعلق گرفت استقبال می کنند،اما ذوق مرگ نمی شوند.
کدام کارگردان مطرح و هنرمندی را در جهان سینما سراغ دارید که بگوید می خواهد فیلم جشنواره پسند بسازد؟!
کسانی که تنها اسم کارگردان را یدک کشیده و استقلال فکری و سینمایی نداشته و ندارند، مدام جشنواره های بزرگ و کوچک، حتی در سطح روستا را رصد می‌کنند تا ببینند چه نوع فیلم هایی را می پسندند که بر طبق خواسته آنان فیلم بسازند.
مطمئنا این افراد،هر نامی می توانند داشته باشند،به جز فیلمساز متفکر و کاربلد.
متاسفانه این گونه افراد ضعیف النفس که نمی خواهند با تفکر خود فیلم بسازند، در ایران نسبتا زیاد است و افزون تر می شود چون این افراد،نه اعتماد به نفس دارند و نه در چنته خویش هنری برای همین است که برای حضور در جشنواره های مختلف، حاضرند دست به هر کاری،حتی شنیع بزنند، زیرا هدف برای آنان وسیله را توجیه می‌کند.
زنده یاد عباس کیارستمی، هم هنر داشت و هم اعتماد به نفس بالا. سرزمین و مردم خویش را نیز دوست می‌داشت به همین دلیل موفق هم بود.
او به مدیران جشنواره ها التماس نمی کرد تا فیلمش را بپذیرنند، سردمداران جشنواره ها بودند که از او می‌خواستند و التماس می کردند به آنان افتخار دهد و در جشنواره شان شرکت کند.
کیارستمی، هنرمندی صاحب سبک است که از همان آغاز کارش در سینما و با همان اولین فیلم کوتاه خود،به همه اعلام کرد سبک کارگردانی و جهان بینی اش چیست و چگونه است. چه خوب است که طرفداران سینمای جشنواره‌ای سیرو سلوک امثال کیارستمی را سرمشق کنند.