به گزارش قدس آنلاین از همان زمان مشخص شد که صهیونیست‌ها برای از بین بُردن مقدسات اسلامی در اراضی اشغالی دست به کار شده‌اند. پس از اشغال اراضی فلسطینیان، صهیونیست‌ها اقدامات زیادی را در راستای از بین بردن آثار اسلامی در این اراضی صورت دادند که به آتش کشیدن مسجدالاقصی یکی از این اقدامات خصمانه محسوب می‌شود. حادثه آتش سوزی مسجدالاقصی یک سال پس از تصرف بخش شرقی بیت‌المقدس توسط اشغالگران صهیونیست در جریان جنگ ۶ روزه ژوئن ۱۹۶۷(خرداد ۱۳۴۶) اتفاق افتاد.

در حادثه آتش‌سوزی عمدی مسجد الاقصی حداقل ۲۰۰ متر مربع از سقف مسجد به طور کامل ویران شد، گنبد مسجد در ۵ نقطه آن سوخت و یکی از آثار مسجد همراه با یک منبر قدیمی با ارزش که هشتصد سال قدمت داشت، طعمه حریق شده و از بین رفت. این اقدام صهیونیست‌ها توسط بسیاری از کشورها محکوم شد اما در عرصه عمل، هیچ کشوری به حمایت از مقدسات اسلامی فلسطینیان روی نیاورد.

پس از عمل جنایتکارانه صهیونیست‌ها در به آتش کشیدن مسجدالاقصی شورای امنیت جلسه تشکیل داد و قطعنامه شماره ۲۷۱ را در سال ۱۹۶۹ تصویب کرد. این قطعنامه با اکثریت آرا (۱۱ رأی) صادر شد و طی آن رژیم صهیونیستی محکوم گردید. در این قطعنامه از صهیونیست‌ها خواسته شد تا همه اقداماتی را که منجر به تغییر وضعیت و شکل قدس می‌شود، متوقف کنند. این در حالی بود که ۴ کشور از جمله آمریکا از رأی‌دادن به این قطعنامه امتناع کردند.

در این قطعنامه تأکید شد که شورای امنیت از آسیب‌های زیادی که در اثر آتش‌سوزی روز ۲۱ آگوست ۱۹۶۹ بر مسجدالاقصی وارد شده، ابراز تأسف می‌کند و آسیبی را که به خاطر این آتش‌سوزی به فرهنگ انسانی رسیده است درک می‌کند. با این حال، واکنش سازمان ملل متحد به اقدام جنایتکارانه صهیونیست‌ها تنها به اتخاذ همین مواضع ختم شد و این سازمان برای حمایت از مقدسات فلسطینیان و حقوق آنها در برابر صهیونیست‌ها، هیچ‌گونه گام عملی برنداشت.