به گزارش قدس آنلاین سالها قبل که شب های برره از تلوزیون پخش میشد؛برره به وسعت یک کشور شده بود! مردم به زبان برره ای باهم صحبت می کردند و حتی عده ای اسکناس برره ای می خریدند و خلاصه نخود از تنقلات محبوب آن زمان بود.این اتفاق موقع پخش فیلم های محبوب جکی جان هم افتاده بود؛عده ای لحن صحبت و مدل موی جکی جان را از فیلم گرفته بودند و عده ای هم دنبال فرصتی بودند تا فن های جکی جان را روی هم پیاده کنند! حالا بچهای دیروز،پدر و مادر های امروز شده اند. پدر و مادر هایی که مشغله های زندگی مانع از این شده تا مثل قبل در دنیای فیلم و بازی غرق شوند و گاهی کودکی خود را فراموش می کنند و علت بعضی رفتار های بچهای خود را نمی فهمند. بچهایی که این روزها کامپیوتر برایشان حکم کوچه های قدیم را دارد و با همسایه های مجازی و آنلاین بازی می‌کنند. در همین راستا با سید مجتبی حورایی، مشاور و کارشناس تربیتی صدا و سیما گفت و گو کردیم تا ببینیم بازی های رایانه ای چه تاثیری بر روان بچها دارند و چطور می شود اعتیاد به بازی های رایانه ای را کنترل کرد؟

استاد حورایی در خصوص تاثیر بازی های رایانه ای گفت: در بازی یکی از رفتار های انسان ها این است که می خواهند تصور جانشینی کنند و با بازی همذات پنداری کنند. در واقع انسان می خواهد مثل قهرمان بازی اش باشد و وقتی با آن بازی انس می گیرد؛ در تخیل انسان اتفاقی می افتد که مدام در ذهنش در حال بازی کردن و اجرای نقش است.در واقع وقتی انسان زیاد بازی می کند و با آن بازی انس می گیرد، دوست دارد در واقعیت آن بازی را زندگی کند. حالا اگر این بازی آرام باشد ، انسان هم به دنبال رفتار آرام است و برعکس، اگر این بازی رفتار خشونت آمیز داشته باشد؛ انسان دلش می خواهد این خشونت را در زندگی واقعی اش پیاده کند.

درست مثل قدیم ها که مردم در سینما فیلم رزمی می دیدند و می خواستند این حرکات را در خیابان اجرا کنند!

اما دلیل گرایش زیاد نسل جدید به بازی های رایانه ای چیست؟ حورایی در این باره گفت: بچها به طور طبیعی دنبال بازی می گردند تا اوقات فراغتشان را پر کنند و سرگرم شوند. در واقع این یک رفتار طبیعی از سوی بچها است؛ منتها این پدر و مادر هستند که باید این نیاز را جهت دهند. مثلا اگر بچه ای به ورزش علاقه داشت، پدر و مادر باید این علاقه را پیگیری کنند. وقتی این ورزش برای بچها مثل سرگرمی و بازی شد و رقابت بازی وارد رقابت ورزشی شد ؛ دیگر بچها تمایلی به بازی های رایانه ای ندارند. منتها چون پدر و مادر ها حوصله ی فضاسازی برای بچها را ندارند و یا بیرون از خانه را ناامن و پر هزینه می دانند؛ به بچها می گویند که در خانه بازی کنند.

پس اگر به تمایل بچها برای بازی کردن به درستی جهت دهیم و بچها را به سمت بازی های واقعی و ورزش سوق بدهیم ؛ هم به سلامت و نشاط آن ها کمک کرده ایم و هم مانع وقت گذاشتن افراطی برای بازی های رایانه ای و انس گرفتن بچها به این بازی ها شده ایم.یادمان نرود که باید به نسل جدید احترام بگذاریم و هیجان آن ها را جهت دهیم.

خبرنگار: فاطمه سادات حمدی