به گزارش قدس خراسان آنلاین، صدای اولین فرونشست دشت مشهد در سال ۷۸ در منطقه قاسم آباد شنیده شد و با ثبت شدن ۸۰ سانتی متر نشست زمین از سال ۹۲ تا ۹۶ در منطقه مرکزی دشت مشهد یعنی توس روی دیگر این اتفاق وحشتناک خود نمایی کرد.

طبق اطلاعات موجود دشت مشهد از سال ۴۷ با دارا بودن ۱۵۰۰حلقه چاه جز دشت های ممنوعه کشور برای حفر هر گونه چاهی شد.تصمیمی که چندان دوام نداشت و در دهه ۶۰ مجددا حفر چاه در این دشت آغاز و هر روز این دشت از آب خالی و خالی تر شد به طوری که در حال حاضر دشت مشهد دارای ۷ هزار حلقه چاه است که تنها ۵۰۰ حلقه آن در شهر مشهد قرار دارد.

اتفاق ناخوشایند دیگر در کنار حفر چاه های مجاز، حفر چاه های غیرمجاز است که آمار دقیقی برای آن وجود ندارد و در خوشبینانه ترین حالت برابر همین مقدار چاه مجاز، چاه غیر مجاز در حال تخلیه آب زیر زمینی دشت مشهد هستند.

مرثیه آب دشت مشهد به اینجا ختم نمی شود و این زخم زمانی عمیق‌تر می شود که بدانیم طی همین سال‌ها عمق چاه‌ها از ۴۰ متر به ۲۰۰ تا ۲۵۰ متر افزایش پیدا کرده‌اند. و این یعنی لحظه به لحظه به بحران عمیق بی آبی و پایین رفتن آب در دشت مشهد نزدیکتر شدن!

فرونشست، تغییر کیفیت آب یعنی رنگ، بو و مزه، از نشانه‌های کم شدن آب در هر دشتی هستند که در دشت مشهد به ویژه منطقه توس علائمی مثل ترک در دیوار و سقف خانه ها، بیرون زدگی لوله‌های چاه های آب تا ارتفاع ۹۰ سانتی متر در سال بارها و بارها تجربه شده است.

طبق نظر کارشناسان وضعیت مناطق شرقی مشهد هم چندان مساعد نیست و علائم فرونشست در شرق مشهد مانند ترک زمین مشاهده شده و دلیل نبود فرونشست زمین در بخش مرکزی مشهد وجود چاه‌های جذبی فاضلاب در این منطقه است؛ بحران بی آبی و کم آبی در دشت مشهد به ویژه شهر مشهد با توجه به سرانه مصرف بالاتر از حد استاندارد، تکمیل نشدن تصفیه خانه‌ها، خشکسالی‌های پی در پی و نبود دغدغه جدی در مدیریت منابع آبی یک بحران زود هنگام است. بحرانی پنهانی که اگر سربردارد می‌تواند یک شهر را ببلعد!

گزارش: طاهره فجر داودلی

انتهای پیام/