به گزارش قدس آنلاین، رضا محتشمی پور، معاون معدن و فرآوری مواد وزارت صمت در خصوص استفاده از ظرفیت بخش خصوصی در حوزه فرآوری لیتیوم، اظهار کرد: گرچه سرمایه زیاد مورد نیاز است، ولی مسئله سرمایه نیست، و تامین دانش فنی است. تقریباً در تمام فلزات و عناصر نادر مسئله اصلی در کشورها فرآوری است. مثلاً درباره همین ماده لیتیوم، شاهدیم که کشور بولیوی به تنهایی ۵۰ درصد لیتیوم دنیا را دراختیار دارد، ولی مسئله‌ای که دارد این است که، چون دانش فرآوری این ماده معدنی را ندارد، در واقع مداخلات خارجی را به خاطر این ذخایر تحمل می‌کند و نتوانسته تا الان از این ظرفیت استفاده بکند.

وی درخصوص کشف یک ذخیره هشت و نیم میلیون تنی لیتیوم در همدان گفت: یک معدن رسی با ذخیره کان سنگ هشت و نیم میلیون تن است که با توجه به عیاری که دارد ذخیره حدود ۶۸۰ تن فلز محتوا میشود این عیار با توجه به اینکه رسی است یک مقداری به لحاظ فرآوری محدودیت‌هایی دارد و این اولین پروانه‌ای بوده که در لیتیوم غیرشورابه‌ای در کشور برای این معدن در همدان صادر شده است.

محتشمی پور با اشاره به اینکه اساساً ذخایر اصلی لیتیومی در همه دنیا و کشور ما شورابه‌ها هستند، افزود: ما دریاچه نمک قم را با همه عظمتش داریم که چندین میلیارد مترمکعب شورابه را در خودش ذخیره دارد و خلوص لیتیومش یک چیزی در حدود بالای ۵۰ پی پی ام اعلام می شود این عدد با توجه به اینکه در لیتیوم‌های خاکی فرایند استحصال را هم داریم، ولی در شورابه نداریم، از عدد ذخیره‌ای که جدیدا اعلام شده خیلی بزرگتر است.

وی همچنین درخصوص استفاده از ظرفیت بخش خصوصی در حوزه فرآوری، ابراز کرد: مسئله سرمایه نیست، این‌ها سرمایه سنگین می برد و تا حالا کسی از ما بحث سرمایه را مطرح نکرده این‌ها بحث تامین دانش فنی است.  به هر حال دانش فنی صنعتی دراختیار کشورهای زیادی نیست و شرکت‌های متعددی هم ندارد این‌ها شرکت‌های محدودی هستند که باید حاضر باشند همکاری کنند حالا چه به صورت مشارکت و چه به صورت فروش دانش فنی، مسئله اساساً هیچ وقت سرمایه نبود.

محتشمی پور درخصوص فاصله زمانی دستیابی به تولید لیتیوم در کشور، تصریح کرد: انتظار من برای تحقق این امر در دو تا سه سال آینده است.

معاون معدن و فرآوری مواد وزارت صمت همچنین درباره استفاده از سرمایه گذاری با طرف‌های خارجی نیز گفت: طرف‌های خارجی به سرمایه گذاری علاقه‌مند هستند، ولی برای تامین چرخه‌های فناوری خودشان باید کنستانتره سازی انجام بدهند و کنستانتره منتقل بشود به واحدهای فرآوری خودشان، که این طبیعتاً برای ما خیلی مطلوب نیست.