به گزارش قدس آنلاین، ‌ اوضاع در فلسطین اشغالی روز به روز پیچیده‌تر می‌شود. هنوز صدای معترضان به دولت صهیونیستی که در پی اجرای لایحه اصلاحات قضایی برآمده، ‌ خاموش نشده است.

چندین هفته خیابان‌های شهرهای اصلی در سرزمین اشغالی به عرصه رویارویی مخالفان و پلیس رژیم صهیونیستی تبدیل شده بود و برخی رسانه‌ها، بیشترین شمار تجمع‌کنندگان در یک شب را تا ۹۰ هزار نفر عنوان کردند.

گرفتاری دولت «بنیامین نتانیاهو» که با همسویی گروه‌های مذهبی و تندرو توانست یک دولت ائتلافی تشکیل دهد، زمانی نمایان‌تر شد که اعتصاب گروه‌های صنفی و نظامی به داخل سفارتخانه‌های این رژیم در سراسر جهان و همچنین رده‌های گوناگون ارتش کشیده شد و بخش‌های خدماتی و حمل‌ونقل بویژه فرودگاه‌ها، به اعتصاب‌کنندگان پیوستند.

زد و خوردهای خیابانی با معترضان و خشونت در مقابل آنان آنچنان صحنه‌هایی را ایجاد کرد که پای هم‌پیمانان خارجی این رژیم را هم به ماجرا باز کرد.

با وجود اینکه اتحادیه اروپا، ‌این حوادث را «امور داخلی اسراییل» دانست و از واکنش مستقیم به آن خودداری کرد، ‌دولت و رییس جمهوری آمریکا با اعمال فشارهایی پیام خود را به نتانیاهو رساندند؛ بویژه آنکه اعلام کردند فعلا میزبان نخست وزیر رژیم صهیونیستی در کاخ سفید نخواهند شد.

فشارها بر نتانیاهو و افزایش کشمکش قدرت که سبب پیشی گرفتن گروه‌های مخالف در نظرسنجی‌ها بر ائتلاف دولتی شده بود، ‌وی را وادار کرد از ارائه لایحه اصلاحات قضایی به کنست (پارلمان این رژیم) برای اجرای آن، عقب بنشیند.

البته وی برای این منظور لازم بود هم‌پیمانان داخلی خود در دولت را نیز راضی کند و از این رو، کابینه رژیم صهیونیستی به وزیر امور داخلی، مجوز شکل‌گیری یک گروه شبه‌نظامی امنیتی را داده اما همین امر، ‌به یک عامل اختلاف‌افکنی تازه تبدیل شده است و حتی ابراز نگرانی رییس پلیس این رژیم نسبت به افزایش یافتن ناامنی و متلاشی شدن ساختار پلیس را در پی داشت.

با این همه، ‌ دور تازه ماجراجویی‌های رژیم صهیونیستی در مناطق همجوار سرزمین اشغالی یعنی سوریه و غزه برای منحرف کردن ذهن‌ها از آشوب‌ها و شورش‌های خیابانی کافی نبود و نتانیاهو به تاکتیکی جدید نیاز داشت.

بهانه این موضوع را تندروهای صهیونیستی- یعنی همان گروه‌های حاضر در دولت ائتلافی- به مناسبت عید «پِسَح» فراهم کردند.

عید پسح؛ از دل تاریخ تا امروز

واژه «پِسَح» به معنی «عبور» در زبان عبری است و به زمانی اشاره می‌کند که در ۱۴ ماه «اَبیب» یا «نیسان» سال ۱۵۱۳ قبل از میلاد، اسرائیلیان از مصر خارج شدند (خروج ۱۲:‌۲۷؛ ‌ ۱۳:‌۱۵‌).‌ آن‌گونه که در منابع یهود آمده است اسرائیلیان به امر خداوند، ‌ پیش از خروج، مقداری از خون یک برّه یا بز را به چارچوب دَرِ خانه‌شان پاشیدند. ‌

اکنون نیز صهیونیست های ارتدوکس مذهبی، معتقدند به مناسبت این عید که هفت روز طول می‌کشد، هر خانواده باید برّه یا بزی یک‌ساله را در دهمین روز ماه اَبیب (یا نیسان) ‌ انتخاب و آن را در چهاردهمین روز قربانی کنند.

از این رو، گروه تندرو صهیونیستی موسوم به «بازگشت به کوه هیکل» از چند روز پیش به شهرک‌نشینان و خانواده‌هایشان فراخوان داده بود که چهارشنبه برای آیین قربانی به مسجدالاقصی بروند.

فرجام سخن

قصد تندروها آلودن صحن این مکان تاریخی با خون حیوانات قربانی است که برای یهودیان، مسیحیان و مسلمانان جایگاه ارزشمندی دارد و این موضوع خشم فلسطینیان را برانگیخت. سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی ملل متحد (یونسکو) در قطعنامه‌ای در بیست و دوم مهرماه ۱۳۹۵ مسجدالاقصی و محوطه آن در شهر بیت‌المقدس را اسلامی و متعلق به مسلمانان دانسته است.

گروه‌های مقاومت از مردم و خانواده‌های فلسطینی برای حضور در صحن مسجدالاقصی همزمان با اعتکاف‌های ماه رمضان دعوت کردند اما سه‌شنبه شب و بامداد چهارشنبه، ‌ نیروهای نظامی و شهرک‌نشینان صهیونیستی با ورود به مسجد القبلی، اقدام به پرتاب بمب‌های صوتی کرده و در ادامه، ‌ به معتکفان در مسجد حمله کردند و آنها را مورد ضرب و جرح قرار دادند.

این درگیری آنچنان بود که هماهنگ کننده سازمان ملل در روند صلح غرب آسیا تصاویر خشونت داخل مسجد القبلی را «وحشتناک» توصیف کرد و گفت که از ضرب و شتم فلسطینیان به دست نظامیان و دستگیری بسیاری از آنها «عصبانی» و «نگران» است.

اردن و تشکیلات خودگردان فلسطین نیز درخواست برگزاری نشست علنی شورای امنیت سازمان ملل را برای پنجشنبه ارائه کرده‌اند.

به نظر می‌رسد عید پسح و حواشی آن تا همین جا برای نتانیاهو که در حال غرق شدن در گرداب کشمکش‌های داخلی و آشوب‌های خیابانی بود، راه گریزی فراهم کرده و ذهن‌ها را به خود مشغول کرده است.

حتی در صورتی که گروه‌های تندرو صهیونیستی همانند سال گذشته در پیاده‌سازی نقشه خود برای هتک حرمت مسجدالاقصی شکست بخورند، بی‌بی که بیش از ۱۶ سال است در بالاترین جایگاه‌های سیاسی رژیم صهیونیستی قرار دارد، توانسته است با بهره‌گیری از یک بحران- شاید خودساخته- از تعمیق و تثبیت یک بحران دیگر جلوگیری کند.