به گزارش قدس آنلاین، علی ولی‌اللهی- کلمه تاریخ‌ساز در ادبیات رسانه‌ای و بین عموم مردم زیاد استفاده می‌شود، اما فقط در تعداد اندکی از موارد این لفظ دقیقا منطبق می‌شود بر آن شخص مورد نظر یا اتفاق رخ داده؛ یکی از این افراد خاص که به حق می‌توان کلمه تاریخ‌ساز را برای او به کار برد، ناهید کیانی است. دختر تکواندوکار ایرانی که بعد از ماجراهایی سراسر دراماتیک مثل قهرمان قصه‌های انگیزشی دوباره قامت راست کرد و سرانجام غروب روز یکشنبه خودش را به قله تکواندوی جهان رساند. اویی که پیش از این یک‌بار دیگر در مسابقات قهرمانی آسیا ایران را برای اولین‌بار در تاریخ صاحب نشان طلا کرده بود حالا تنها زن ایرانی است که مدال زرین مسابقات جهانی را در ویترینش می‌بیند. 

داستان ناهید کیانی در تکواندوی ایران به درد فیلم می‌خورد. او دو بار تا آستانه فروپاشی و حذف پیش رفت و هر دو بار سربلندتر از دفعات قبل بیرون آمد. در ایام مسابقات المپیک توکیو رویارویی عجیب او با کیمیا علیزاده ورزشکار پناهنده ایرانی یک وضعیت بی‌نهایت بغرنج خلق کرد. ناهید کیانی بدون اینکه نه سر پیاز باشد و نه ته پیاز، صرفا به عنوان یک نماینده از ایران درگیر یک دوقطبی سیاسی بی‌دلیل شد و در حالی که ‌باید حمایت همه هموطنانش را احساس می‌کرد، تا حد زیادی تنها ماند.

ناهید کیانی بعد از آن شکست در المپیک که با بی‌مهری عده‌ای همراه شده بود، می‌توانست کنار برود. حق هم داشت. خود او در مصاحبه‌ای که با سالنامه 1401 «اعتماد» داشت و اسفند سال گذشته به چاپ رسید در این رابطه و دلخوری از مردم و رسانه‌ها گفته بود: «در یک زمانی قبل از المپیک و مقطعی که از المپیک برگشتم چنین احساسی داشتم. مدام فکر می‌کردم من دارم به عنوان نماینده این مردم وارد مسابقات می‌شوم ولی آنها مرا به عنوان نماینده خودشان نمی‌دانند. فکر می‌کردند من در مقابل آنها قرار گرفتم. کار به جایی رسید که من تمام فضای مجازی و صفحاتم را بستم که نبینم این چیزها را. به اطرافیانم هم سپرده بودم که چیزی به گوش من نرسد. اما مدتی بعد از المپیک خودشان متوجه شدند که من نماینده همین مردم هستم. حمایت و دلجویی که از من کردند خیلی ارزشمند بود. شاید اگر در آن تایم این همه دلجویی‌های مردم و شخصیت‌های شاخص نبود، نمی‌توانستم روحیه‌ام را برگردانم.» ناهید کیانی در همان مصاحبه اشاره کرده بود که ناکامی‌اش در المپیک می‌توانست به معنای پایان دوران حرفه‌ای او در بالاترین سطح باشد ولی این تکواندوکار نابغه ایرانی توانست مدتی بعد از آن قضایا اولین نشان طلای تاریخ ایران در مسابقات قهرمانی تکواندوی آسیا را کسب کند. ناهید کیانی بعد از آن در مسابقات کشورهای اسلامی هم طلایی شد و می‌رفت تا با قهرمانی در مسابقات جهانی ماندگار شود، غافل از اینکه دست روزگار پیچش‌های داستانی زیادی سر راه او قرار داده. 

اعتراضات 6 ماه دوم سال گذشته بسیاری از بخش‌های کشور و از جمله ورزش و ورزشکاران را درگیر کرد. خیلی از ورزشکاران در صفحات مجازی خود واکنش‌هایی نشان دادند که عواقبی هم برای آنها به دنبال داشت. برخی ورزشکاران در این بین از تیم ملی کنار رفتند و برخی هم ورزش را کنار گذاشتند. ناهید کیانی هم مستثنا نبود. چاپ تصویر او روی بیلبورد پرحاشیه میدان ولیعصر تحت عنوان زنان موفق ایرانی، ناهید کیانی را به واکنش واداشت. او از اینکه تصویرش بدون اجازه و در آن مقطع روی آن بیلبورد قرار گرفته بود، شاکی شد و همین کار به صورت دومینووار مشکلات بعدی را برای او به دنبال آورد. کار تا جایی پیش رفت که تقریبا همه تصور می‌کردند کیانی یکی از ورزشکارانی خواهد بود که به زودی نامش به عنوان پناهنده یا مهاجر در رسانه‌ها مطرح می‌شود. کنار گذاشته شدن او از تیم ملی برای مسابقات گرندپری عربستان و بعد انتشار یک استوری جنجالی که خیلی زود پاک شد همه نشان از این می‌داد که ورزش ایران ناهید کیانی را از دست خواهد داد.

در آن مقطع همه می‌گفتند کیانی راه کیمیا علیزاده را خواهد رفت.  بهمن ماه بود که اصغر رحیمی، عضو کمیته فنی فدراسیون تکواندو در مورد غیبت کیانی در اردوهای تیم ملی به تسنیم گفت: «کیانی بازیکن بسیار ارزشمندی است و المپین و مدال طلای آسیا را دارد. کیانی غیر از بی‌انضباطی درون اردویی، بی‌انضباطی اجتماعی نیز داشته است که در حال پیگیری هستیم.»

بی‌انضباطی اجتماعی! همان کلیدواژه‌ای بود که همه را نگران می‌کرد. از اینکه آیا یک برخورد سلبی با ورزشکاری چنین موفق که همه کشورها آرزوی داشتنش را دارند، می‌تواند یک ضرر دیگر روی دست ورزش ایران بگذارد یا خیر؟ با همه اینها خوشبختانه کیانی و فدراسیون توانستند به یک تفاهم مشترک برسند. کیانی در گفت‌وگو با سالنامه 1401 «اعتماد» همه این حواشی را سوءتفاهم‌هایی خواند که قابل برطرف شدن هستند.

او در این رابطه به خبرنگار اعتماد گفت: «دوست ندارم وارد حاشیه شوم. من فقط از حق خودم دفاع کردم. بحث این نبود که بیلبورد چی بوده یا کجا بوده. کلا انتقادم این بود که استفاده از عکس توسط هر شخصی یا ارگانی باید با اجازه آن شخص باشد.» از آن سمت فدراسیون هم به موقع فهمید که باید برخلاف همیشه راه متفاوتی برای مواجهه با ورزشکاران نخبه پیدا کند. نتیجه این شد که کیانی در آن مصاحبه سالنامه «اعتماد» با صراحت گفت: «من از تیم ملی حذف نمی‌شوم و مهاجرت هم نمی‌کنم.»

ناهید کیانی نه حذف شد و نه مهاجرت کرد. او ماند و در مسابقات قهرمانی جهان در باکو تنها طلای کاروان ورزش ایران، چه مردان و چه زنان را به گردن آویخت. جالب است بدانید ورزش ایران از 9 سال قبل به این سو به نشان طلای تکواندوی قهرمانی جهان نرسیده بود و کیانی با کسب نشان طلا این طلسم را شکست. مدالی تاریخی که نام این ورزشکار را در ردیف بزرگ‌ترین ستاره‌های ورزشی ایران قرار می‌دهد. 

ناهید کیانی در باکو در دیدار نخست خود رو در روی «این سوان» از کره جنوبی قرار گرفت و موفق شد با اقتدار او را با نتیجه ۲ بر صفر شکست دهد. کیانی در مرحله یک‌هشتم نهایی به مصاف «لوکا پاتافالوی» از مجارستان رفت و در رقابتی جذاب موفق شد ۲ بر یک از سد او بگذرد و راهی مرحله یک‌چهارم نهایی شد. نماینده شایسته ایران در این مرحله مقابل «نیکا کاراباتیچ» از کرواسی قرار گرفت و با ارایه نمایشی دلنشین ۲ بر صفر حریف خود را شکست داد و به نیمه نهایی راه یافت. شاهکار ملی‌پوش کشورمان مقابل «تاتیانا مینینا» حریفی عنوان‌دار از روسیه که در این رقابت‌ها با پرچم فدراسیون جهانی حضور داشت، توانست مقتدرانه ۲ بر یک نایب قهرمان المپیک توکیو 2020 را شکست دهد و راهی فینال شود. درخشش ملی‌پوش کشورمان در فینال مقابل «جو زو» از چین تکمیل شد و کیانی با نمایش یک مبارزه حساب شده توانست ۲ بر صفر حریفش را شکست دهد و صاحب مدال با ارزش طلا شود.

حالا فقط یک قله افتخار فتح نشده دیگر برای ناهید کیانی مانده و آن هم مدال المپیک است. کیانی خودش گفته بود بزرگ‌ترین آرزویش رسیدن به طلای المپیک است و این برای نابغه تکواندوی زنان ایران اصلا دور از دسترس نیست. اما نباید فراموش کرد کیانی در چه شرایطی موفق به تاریخ‌سازی شده است. نباید فراموش کرد که یک اشتباه محاسباتی یا یک تصمیم عجولانه می‌توانست باعث شود چنین نتیجه‌ای خلق نشود. طلای ناهید کیانی درس‌های بسیار زیادی دارد. به ورزشکاران یاد می‌دهد حتی بعد از سخت‌ترین شکست‌ها هم می‌توان باز ایستاد و جنگید و برای تصمیم‌گیران عبرت‌آموز است. از این جهت که همیشه همه توان خود را برای حفظ نخبه‌ها به کار بگیرند. بفهمند که سعه صدر داشتن چگونه است و در نهایت می‌تواند به چه نتایج درخشانی ختم شود؛ نتیجه‌ای در حد تاریخ‌سازی در ورزش ایران.