به گزارش قدس آنلاین، طبق اعلام محمد خزاعی، دبیر جشنواره فیلم فجر قرار بود نیمه‌های اردیبهشت معرفی شود اما این مهم تا پنجشنبه گذشته به تاخیر افتاد و مجتبی امینی، ۴۰ روز پس از موعد مقرر، برای دومین دوره متوالی به‌عنوان دبیر جشنواره فیلم فجر معرفی شد.

اینکه در این ۴۰ روز چه اتفاقاتی رخ داد و طرفین، در حال چه طراحی‌ها و برنامه‌ریزی‌های بودند که به گزینه مجتبی امینی رسیدند، محل بحث امروز نیست بلکه عملکرد و راندمان امینی طی دوره گذشته ملاکی است که سبب می‌شود تا ما امروز نسبت به انتخاب مجدد این گزینه، امیدوار شویم و یا ناامید.

باید پذیرفت که مجتبی امینی برای دوره گذشته، یک فعالیت سنگین را پشت سر گذاشت. کاهش تولیدات سینمایی از یک سو و ژست قهرآمیز برخی سینماگران در تحریم جشنواره از سوی دیگر، تنها لایه‌های بیرونی این فضای ایزوله بودند.

در داخل اما مشکلات، متعدد بود و شاید کمتر کسی، حتی در بدنه وفادار به جشنواره فجر نیز تصور می‌کرد که این رویداد، بتواند روز پایانی خود را مطابق با برآوردهایی که در نظر گرفته بود، به چشم ببیند اما نخستین رهاورد امینی در مدیریت جشنواره دوره قبل این بود که وی توانست این رویداد را طبق برنامه‌ریزی از پیش تعیین‌شده، به سرانجام برساند و این اتفاق با توجه به وضعیت آن روزهای کشور، امر سنگین و مالایطاقی بود که وی از پس آن برآمد. در همین زیرلایه، برخی ابتکارعمل‌ها نیز مفید بود مانند تاخیر در اعلام اسامی آثار بخش بین‌الملل یا مهمانان حاضر در این بخش.

باید پذیرفت که مجتبی امینی برای دوره گذشته، یک فعالیت سنگین را پشت سر گذاشت. کاهش تولیدات سینمایی از یک سو و ژست قهرآمیز برخی سینماگران در تحریم جشنواره از سوی دیگر، تنها لایه‌های بیرونی این فضای ایزوله بودند

مدیریت امینی، چند باگ اجرایی نیز داشت که ماجرای لوح‌ها در اختتامیه یا جوایز برگزیدگان، ازجمله آنها محسوب می‌شود. البته که خانه رسانه جشنواره نیز از سوی بسیاری از اهالی رسانه و البته دلسوزان جشنواره، محل نقد واقع شد و یک انتخاب هوشمندانه تلقی نشد.

حالا اما امینی پس از مدیریت یک دوره سخت، برای دومین سال متوالی، عهده‌دار بزرگ‌ترین رویداد سینمایی کشور شده است. بر روی کاغذ، انتخاب امینی، یک انتخاب خوب است که می‌تواند با استفاده از تجارب سال گذشته که تجاربی سخت بود، به مدیریت چابک‌تری نائل شود اما در این مدیریت هوشمندانه، ذکر یک نکته حیاتی به نظر می‌رسد و آن اینکه، در جشنواره سال گذشته، خلاء حضور چهره‌ها در طیف بازیگر به چشم آمد و این خلاء به نظر می‌رسد در سال جدید باید تدبیر شود.

بنابراین جشنواره به‌عنوان محلی برای وفاق اهالی سینما باید نبض حضور پرتعداد سینماگران را در دست گرفته و این کلیدواژه نادرست را تکرار نکند که جشنواره فیلم، نیازی به حضور بازیگر ندارد؛ تمام جشنواره‌های کوچک و بزرگ سینمایی جهان، به بازیگران به‌عنوان ویترین خود نیازمند هستند و جشنواره فیلم فجر نیز نمی‌تواند خلاف این قاعده مرسوم جهانی حرکت کند.

مجتبی امینی در عین اینکه گزاره‌های مثبت مدیریت خود در دوره آتی را قوت می‌بخشد، باید بر روی گزاره‌های منفی با تعامل اهالی رسانه حسابی کار کند. البته با توجه به زمان مناسب تا آغاز چهل‌ودومین جشنواره فجر و البته نقدپذیری و روابط حسنه امینی، می‌توان به برگزاری یک رویداد پرشکوه و پرحرارت امیدوار بود و برای فرارسیدن آن، لحظه‌شماری کرد.