مهدی فضائلی در یادداشتی نوشت: وقتی انسان با رویداد عظیم عاشورا مواجه می‌شود، شگفت‌زده و متحیر می‌گردد، تحیر از این جهت که نمی‌داند کجای این حماسه را مورد توجه قرار دهد و به کدام بعد این ماجرای بی‌نظیر بپردازد؛ از بس ابعاد متعدد و متنوع دارد و هر بعد آن، لایه‌ها و سطوح مختلف.

این واقعه شگفت‌آور را از بعد یک قیام و نهضت بزرگ می‌توان مورد توجه قرار داد تا از بعد سبک زندگی دینی؛ و از نهایت ایثار تا نهایت پیوند عاطفی؛ و از اوج شور تا قله‌های شعور و... و در نقطه مقابلش، نهایت رذالت، پستی، دنیاطلبی، ددمنشی و ... لذا این قلم متحیر، هر عاشورا سرگردان است؛ چون از سویی نمی‌تواند آرام بگیرد و از سوی دیگر نمی‌داند درباره کدام بعد آن به حرکت درآید! بگذریم... این‌بار به شجاعت اباعبدالله و یارانش اشاره می‌کنم.
شجاعت، نه از این باب که هر کدام چه رجزخوانی کردند و چطور جنگیدند و هر کدام چند نفر را به هلاکت رساندند، بلکه شجاعت از این منظر که این جمعیت قلیل، چگونه در برابر خیل دشمنان و مهم‌تر از آن، در فضایی که می‌توانست به‌واسطه سلطه یزید و تبلیغات سنگین اموی، این جنایت را یا به‌طور کامل به فراموشی بسپارد یا کاملاً تحریف گرداند و هیچ پیامی از آن در صفحات تاریخ نماند، آن تصمیم بزرگ و شجاعانه را گرفتند، ایستادند و  مظلومانه و غریبانه شهید شدند؟ پاسخ این پرسش را از دو منظر می‌توان داد؛ بعد اول، باور به تدبیر توأم با شجاعت و عقلانیت حضرت زینب سلام‌الله علیها و امام سجاد علیه‌السلام که نگذاشتند پیام این حماسه بزرگ با طراحی خبیثانه یزیدی در زیر امواج سهمگین تبلیغات امویان دفن یا تحریف شود. همان اقدام و عمل به‌هنگام که شاعر نتیجه آن را این‌گونه ساده؛ اما عمیق بیان می‌دارد که  کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود...... و بعد دوم، ایمان خالقان این حماسه به وعده‌های صادق الهی که خداوند در قرآن داده است؛ مانند «کَتَبَ اللهُ لَاَغلِبَنَّ اَنا وَ رُسُلی‌.» «کَتَبَ اللَه»؛ یعنی قانون قطعی خدا است که راه پیغمبران غلبه پیدا خواهد کرد. یا «اِنَّ اللهَ یُدافِعُ عَنِ الَّذینَ آمَنُوا»؛ یعنی بدون تردید خدا از مؤمنین دفاع خواهد کرد.

یا «وَ نُریدُ اَن نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ استُضعِفوا فِی الاَرضِ وَ نَجعَلَهُم اَئِمَّه» آری حسین بن علی و اصحاب با بصیرت و وفادارش، به این آیات الهی ایمان داشتند، لذا ذره‌ای در انجام تکلیف الهی و تاریخی خود تردید و درنگ نکردند و خداوند هم در تحقق وعده‌هایش مانند همیشه صادق بود، لذا بلافاصله پس از آن واقعه تلخ و بهت‌آور، آثار قیام حسین بن علی(ع) نمایان شد و تا امروز و پس از حدود هزار و چهارصد سال به‌وضوح می‌بینیم که راه و مکتب حسین(ع)، زنده و خروشان پیش می‌رود و صدای رثای آن حماسه بزرگ، امروز در گوش‌ها پیچیده و اینجا و آنجا الهام‌بخش است. انقلاب اسلامی ایران یکی از بزرگ‌ترین ثمرات نهضت حسینی است که خود امواجی را در منطقه و فراتر از منطقه به راه انداخته است. لذا امروز با صدای بلند می‌گوییم کربلا در کربلا نماند! و این صدا ان‌شاءالله تا قیام منتقم اصلی ثارالله، هر روز بلندتر و رساتر، طنین‌انداز خواهد بود.