«درباره ورزشگاه آزادی، فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ هیچ‌ گونه دخل و تصرفی ندارند و این ورزشگاه در حال مرمت و بازسازی است و استان تهران هم استادیوم مجهز دیگری که مانند آزادی باشد، ندارد.» این بخشی از سخنان منصور قنبرزاده، نایب رئیس دوم فدراسیون فوتبال است که سراسر درد است و غم و شرمساری. یکی از بزرگ ترین و قدیمی ترین ورزشگاه های ایران، با وجود آغاز فصل جدید لیگ برتر فوتبال، هنوز در حال بازسازی است و عمده جایگاه هایش به تلی از سیمان بدل شده است و از این رو، قهرمان لیگ قبل نخستین بازی خود در فصل جدید را در چنین ورزشگاهی بدون حضور تماشاگرانش برگزار کرده است. به این اضافه کنید مشکلات ریز و درشت مالی نامدارترین باشگاه های ایران را که روز در میان یا پنجره نقل و انتقالاتشان توسط فیفا بسته می شود یا خبر شکایت جدید فلان بازیکن خارجی چند فصل پیش آن ها، خبرساز می شود تا دستتان بیاید که فوتبال ما چه روزگار تلخ و عجیبی دارد. سیستم کمک داور ویدئویی هم که کماکان همان وعده نسیه همیشگی است که قرار است روزی بیاید و این روز، هر فصل به تاخیر می افتد تا شاید روزی دیگر. مجوز حرفه ای باشگا ها نیز خود داستان پر آب چشم دیگری است که کسب آن هر فصل برای باشگاه های ما سخت تر می شود. همه این ها به خودی خود مایه شرمساری است و البته بیشتر ما را خجالت زده می کند وقتی وضعیت خودمان را با لیگ کشورهای همسایه قیاس می کنیم.

به این نام ها دقت کنید: کرستیانو رونالدو، کریم بنزما، انگولو کانته، فابینیو، جوتا، سادیو مانه، فوفانا، مارسلو بروزوویچ، مالکوم، سرگی میلینکوویچ ساویچ، روبن نوس، کالدیو کولیبالی، ادوارد مندی، ریاض محرز، روبرتو فیرمینو و آلن سنت‌ماکسیمین. این ها ستارگانی هستند که سال ها شاهد درخشش آن ها در لیگ های معتبر اروپایی بودیم و حالا همگی به همسایگی ما آمده اند تا در لیگ عربستان هنرنمایی کنند. لیگی که حالا و با خرید این حجم از ستاره ها، توجه جهانیان را به خود جلب کرده است. علاقمندان به فوتبال در سراسر جهان با نگاه به لیگ عربستان، اجتماعی از نام های بزرگ و ستارگان مستطیل سبز را می بینند و با نگاه به لیگ ما، تل سیمان و نخاله مهم ترین ورزشگاه فوتبالی مان را.

افق کلان ورزش ما چه بوده است که به این دوران آشفته رسیده ایم در حالی که کشورهای مجاور، آرام و گام به گام یا مثل عربستان سریع و پرشتاب، به سمت پیشرفت می روند و ما هر سال حسرت سال پیش را می خوریم؟ مسیر توسعه را چطور ریل گذاری کرده ایم که از مرمت صندلی های یک ورزشگاه تا پیش از آغاز فصل عاجز مانده ایم؟ و چه دردناک است که هیچ کس مسئولیت این نابسامانی را نمی پذیرد؟ فدراسیون به وزارت ورزش حواله می دهد و آن ها به فدراسیون و بیچاره هواداران فوتبال که همین اندک دلخوشی شان، لگدکوب سوء مدیریت ها شده است. آن ها حالا با سری افکنده و از میان تل خرابی های فوتبال ایران، نگاهی حسرت بار به ستاره هایی دارند که کمی به آن ها نزدیک تر شده اند اما هنوز هم باید درخشش و هنرنمایی آنان را در ویترین دیگران نظاره کنند.