کارنامه آقای جبلی و تیمش در دو سال گذشته فراز و فرودهایی در برنامه‌سازی داشته ولی به صورت کلی فروغ سال‌های نه چندان دور در موج‌آفرینی و سرگرم کردن مخاطب عمومی را از دست داده است. 
آنچه در بحث‌های نسبتاً داغ این روزها مغفول مانده، مردم و توقع آن‌ها از تلویزیون است. واقعاً مردم عادی از تلویزیون چه می‌خواهند؟ این همان زاویه‌ای است که وقتی مدیران صدا و سیما در دوره‌های مختلف به آن توجه کرده و برایش برنامه‌ریزی داشته‌اند به نتیجه‌های درخور توجهی رسیده‌اند. به شکل عمومی مردم از تلویزیون سرگرمی می‌خواهند، یعنی وقتی خسته از کار، روزمرگی‌ها، گرانی‌ها و... به خانه می‌رسند در ساده‌ترین حالت ممکن برنامه‌ای ببینند و حال و احوالشان را عوض کنند. استمرار این کارکرد است که بیننده را تبدیل به مخاطب می‌کند و آن وقت است که برنامه‌ساز می‌تواند از این توجه‌ها و دوست ‌داشته شدن‌ها استفاده کند و به مخاطبش سمت و سو بدهد.  آن چیزی که خیلی جدی می‌توان در کارنامه آقای جبلی نقد کرد همین قسمت است. گرچه تک مضراب‌هایی مثل «محفل» در ماه رمضان نواخته شد ولی برنامه‌ای که استمرار داشته باشد مانند «خندوانه»، «دورهمی» یا «عصر جدید» در دوره جدید به وجود نیامد و همان‌ها هم که بودند، ادامه پیدا نکردند. 
به نظر می‌رسد اقدام اخیر صدا و سیما توجه عاقلانه به همین موضوع است که تلویزیون باید مخاطب داشته باشد تا بتواند حرف‌های مهمش را بزند و کارکردهای مهمش را به سرانجام برساند. بنابراین می‌شود این برگشت صدا و سیما به کارکردهای مهمش را  از دریچه منافع ملی تحسین کرد و امید داشت نیازهای مقطعی مانند انتخابات امسال این برنامه‌ریزی‌ها را متوقف نکند و صدا و سیما پس از آن هم به فکر بدست آوردن جایگاه از دست رفته‌اش نزد مردم باشد. آنچه این اقدام صدا و سیما را قابل دفاع‌تر می‌کند این است که  مدیران فعلی دست‌کم دو سال  برای ساخت برنامه سرگرم‌کننده آزمون‌و خطا کردند و کمتر به  نتایج درخور جایگاه تلویزیون ملی نائل شدند و  شجاعانه از مسیر اشتباه برگشتند و خود را در تندباد انتقادهای قابل پیش‌بینی امروز قرار دادند. سرگرمی‌سازی، آدم‌ها و مجریان خودش را می‌خواهد نه مجریان شبکه افقی و شبکه چهاری، نه اینکه آن‌ها کارنابلد باشند بلکه بحث بر سر حیطه‌بندی‌های تخصصی و حرفه‌ای است.  سرگرمی در دنیای امروز یک صنعت فوق‌حرفه‌ای است.