آیا حاضریم تحلیلی واقعی از ابعاد نابودی رژیم صهیونیستی در اختیار نخبگان مان قرار دهیم یا همچنان مدل ذهنی ما متاثر از بازی های رایانه ای، حمله نظامی همه جانبه به شهرها و از بین بردن کل آنها و کشتن همه ساکنان آن است؟! تکلیف آن همه مهاجری که سالهاست در آنجا زندگی می کنند چه خواهد شد؟ تازه اگر ما چند کشور را جمع کنیم که به رژیم حمله نظامی کنند آیا حامیان او هم دست روی دست می گذارند و نظاره گر می نشینند؟ خود صهیونیست ها توان دفاع از خود را ندارد؟ آیا اساسا نابودی این رژیم تا دندان مسلح ماهیت نظامی خواهد داشت؟!

 استراتژی محوری درباره رژیم صهیونیستی در کنار تقویت جریان مقاومت، طبعا فروپاشی از درون و تقویت جریان مهاجرت معکوس است. این کار بدون شناخت دینامیک ها و شکاف های داخلی و نیز قطع حمایت های خارجی خصوصا غربی شدنی نیست ولی سخن گفتن از فروپاشی یک دولت مستقر که تلاش می کند با کمک آمریکا هر روز روابط منطقه ای خودش را نیز توسعه دهد آسان نیست. خصوصا که برنامه منسجم و نقشه راهبردی دقیقی هم نداشته باشیم یا به صورت تک بعدی فقط بر مولفه های نظامی یا امنیتی متمرکز شویم.

برای توسعه ابزارهای اثربخش بر یهودیان درون، تفکیک یهودی از صهیونیست و همچنین تفکیک سران رژیم از بدنه مهاجر موجود در سرزمین های اشغالی دو استراتژی هستند که باید فعالانه تر پیگیری شوند. ادبیات عبدالناصر که می گفت همه را به دریا می ریزیم، انسجام دولت با مردم را در رژیم بیشتر خواهد کرد. آنقدر حرف های تبلیغاتی و رسانه ای زده ایم که طرح این سخنان پرسش برانگیز است ولی واقعیت این است که بدون خلق و توسعه معارضان داخلی رژیم و تعمیق شکاف ها، راهی برای نزدیک شدن به ضربه نهایی نداریم!

این فرآیند که می توان درباره جزییات آن بیشتر اندیشید نیازمند بازوهایی بومی است. بازوی بومی هم بدون توسعه ارتباطات کنشگران مشخص و متعدد شدنی نیست. البته طبعا مساله ما تطبیع نیست بلکه فعال سازی تیم های مختلف جهت جذب نخبگان و منتقدان آنهاست.  اینکه امروز توان بازدارندگی ما کمتر هست بخاطر ضعف در همین راهبرد یعنی توسعه نفوذ امنیتی و فکری در رژیم می‌باشد. چرا در این حوزه کوتاهی صورت گرفته الله اعلم ولی قطعا دست هایی در کارند تا ما به طور جدی به این امر نپردازیم یا تصور کنیم تنها راه حل موجود، نظامی است!