این روزها با ورود کریستین رونالدو بازیکن مشهور پرتقالی به کشورمان شاهد صحنه‌هایی بودیم که هیچگاه ندیده بودیم، یک عده از هم میهنانمان که هوادار این بازیکن مشهور بودند برای دیدن او به آب و آتش می‌زدند و پشت اتوبوس حامل او می‌دویدند تا اینکه لحظه‌ای او را ببینند یا اینکه به هتل محل اقامت او نزدیک شدند و بعضی به زور وارد هتل شدند، صحنه‌هایی که این روزها شبکه‌های اجتماعی کشورمان را فراگرفت و همه مشغول قضاوت شدند، عده زیادی با انواع اقسام جملات تلخ، ابراز ناراحتی کردند که این چه حرکاتی است و گفتند که آبروی‌مان رفت! و عده‌ای این پدیده را خیلی طبیعی خواندند و به سادگی از کنار آن گذشتند.
اما پدیده‌ای مثل این با وجود آنکه در بسیاری از کشورها با حضور این بازیکن مشهور محقق شده، شایسته است که با دقت بیشتری در کشور ما بررسی شود و شاید بشود رویکرد سومی را در این میان به این موضوع داشت که اگر فرد نوجوانی از اعضای خانواده‌مان طرفدار رونالدو باشد و برای دیدن او سر از پا نشناسد، ملامت کردن او و گفتن کلمات تلخ به او رفتار شایسته‌ای نیست و واکنش خوبی را از سوی او در پی نخواهد داشت، چون این شور و هیجانات خاصیت این دوره است و باید درک شود اما آنچه مهم است باید غمی دل انسان را فرابگیرد که چرا جوان و نوجوان کشور ما قهرمانان بزرگ کشور خودش را نمی‌شناسد، قهرمانانی که در هیچ کجای دنیا نظیرشان وجود ندارد، در این رویکرد سوم ما نوجوان و جوان کشورمان را متوجه فرهنگ کهن و داشته‌های کشورمان می‌کنیم و به او می‌گوییم که مفاخری در این کشور وجود دارد که در تمام دنیا بی نظیر هستند، از دانشمندان، عالمان و هنرمندان، کسانی که ما نتوانستیم به درستی آن‌ها را به او معرفی کنیم، کسانی که رشد و بالندگی کشور را در موضوعات مختلف موجب شده‌اند، کسانی که مثل همین اسطوره فوتبالی عمری زحمت کشیده اند اما رسانه‌ها هیچگاه آن‌ها را به درستی به دیگران معرفی نکرده‌اند.
ما مفاخر تاریخ‌سازی داریم که تندیس و مجسمه‌های آن‌ها در کشور های بزرگ دنیا در معرض دید عموم قرار گرفته در حالی که جوان ما به درستی آن‌ها را نمی‌شناسد مثل تندیس ۴ تن از برجسته‌ترین دانشمندان ایرانی ساخته شده و نصب شده در وین اتریش که عبارتند از حکیم عمر خیام، ابوریحان بیرونی، محمد زکریا رازی و ابن‌سینا. مثل مجسمه ابوالقاسم فردوسی، شاعر نامی ایرانی که در یکی از میدان‌های رم نصب شده است، یا مجسمه فیلسوف، ریاضی‌دان و شاعر ایرانی، عمر خیام نیشابوری در دانشگاه ایالتی اوکلاهاما، یا بنای یادبود حافظ در آلمان و مجسمه ابن‌سینا، دانشمند بلند آوازه ایرانی در دانشگاه آتونومای مادرید و بسیاری از دانشمندان ایرانی که همین الان بالاترین مسئولیت‌ها را در دنیا دارند و بسیاری هم در کشور خودمان همین الان زندگی می‌کنند که باید جوان ایرانی داشته‌های کشور خود و فرهنگ و آب و خاک خود را بشناسد تا در اینطور مواقع با پختگی بیشتری عمل کند و پیوسته به دنبال شناساندن بزرگان ایرانی به مردم دنیا باشد.
نکته مهم دیگر شناختن و شناساندن شخصیت‌های بزرگی است که برای آرمان‌های بزرگ این ملت بزرگ جان خودشان را از دست داده اند که مقام معظم رهبری در این باره می‌فرمایند: هر شهیدی یک نماد است. سعی کنید چهره شهدا را آن چنان که هست برای جوان‌های امروز روشن کنید؛ این نمادها می‌شوند الگو برای جوان و این به آنجا منتهی بشود که جوان‌ها بتوانند در بین این چهره‌هایی که معرّفی شده‌اند و نشان داده شده‌اند، برای خودشان الگو انتخاب کنند، به آن‌ها دل ببندند و راه آن‌ها را دنبال کنند.
به امید روزی که جوان ایرانی، بزرگان و مفاخر ملی و مذهبی خود را بشناسد و با نگاهی سرشار از عزت و غرور به فرهنگ خود و بزرگان کشور خود نگاه کند و رفتار او سرشار از این فرهنگ عزت آفرین باشد، ان شاءالله.
نظر شما