مردم جنوب استان سیستان و بلوچستان همواره یکی از پایه های اصلی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را تشکیل داده اند، قومی که با غیرت مثال زدنی خویش همواره بخش زیادی از مرز کشور را از هرگونه گزندی در برابر تهدیدات خارجی حفظ کرده اند، قومی که با وجود سکونت در مناطق خشک و خشونت طبیعت، هرگز از قهر طبیعت و کمبود امکانات تنها مالامال از یک اندیشه هستند و آن عشق به ایران است.

اما با این وجود و با گذشت ۴۴ سال از عمر پر برکت انقلاب اسلامی ایران هنوز بسیاری از روستاهای این خطه از میهن مان با رنج نبود امکاناتی از قبیل: روشنایی برق، نبود راه دسترسی، آب اشامیدنی سالم و... دست و پنجه نرم می کنند.

با وجود بسیاری از تلاش های انجام شده در زمینه فقرزدایی، توسعه، عمران و آبادانی، ارتقای شاخص های علمی و آموزشی و بهداشتی همچنان چهره خشن فقر؛ هم از جانب طبیعت و هم از ضعف مدیریت رخ نموده است.

جنوب سیستان و بلوچستان با وجود داشتن مردمانی پرتلاش، میهن دوست و آزاده، از نابخردی و تعصب کور عده ای دست نشانده و مزدور چهره ای نازیبا از این قطعه کهن و ریشه دار ایران به نمایش گذاشت تا جایی که ترس از سرمایه گذاری در این سرزمین بر محرومیت های آن افزود.

با این همه اما باران برکات نظام جمهوری اسلامی ایران بر گستره میهن باریده است، کافی است همین سیستان و بلوچستان بویژه جنوب این استان پهناور را با گذشته آن مقایسه کنید آنگاه هر آن کس که از یک سرسوزن وجدان بهره مند باشد به پیشرفت های آن اذعان خواهد کرد.

مردم مظلوم و محروم این خطه تشنه نگاه گرم مسئولان هستند، همان هایی که بی هیچ ادعایی مرزبانان این مرزو بومند برخی از آن ها هنوز خانه بهداشت، مدرسه، راه، آب آشامیدنی، برق و... ندارند اما در دور افتاده ترین نقاط مرزی این خطه برغم همه این مشکلات دل این مردمان همانند رنگ لباسشان سپید است.

اینجا سرزمینی است که پر از معادن و ذخایر فراوانی در دل خاک است و بر خلاف تصور منابع غنی آبی در بسیاری از مناطق این استان وجود دارد، اینجا پر از جاذبه های گردشگری است که کمتر به آن پرداخته شده، اما کافی است کمی به آن توجه کرد تا مانند یزد، شیراز، مشهد و... آثار باستانی و گردشگری آن مطرح شود و هر ساله گردشگران زیادی را جذب کند.

محصولات خاص این منطقه همچون خرما، انبه، موز، کنار، حنا، چای ترش و... و صنایع دستی منحصر به فرد آن همچون سوزن دوزی، سفالگری و... می تواند از دیگر ظرفیت های این منطقه باشد.

اینجا سرزمین آفتاب است. سرزمین مهر و میهمان نوازی؛ جایی که کافی است فقط یکبار به میانشان بیایی تا دریابی انسان هایی که طبیعت بر آن ها سخت گرفته، همرنگ طبیعت نشدند، بلکه سعه صدر و میهمان نوازی را پیشه خود کرده اند. اینجا از پل های هوایی، مترو، رستوران های آنچنانی و آپارتمان های سر به فلک کشیده خبری نیست، اما اینجا جزو بزرگترین استان های کشور با مردمانی مهربان و میهمان نواز، باغیرت و شجاع است.

اینک این مسوولان هستند که با درایت خویش و توجه ویژه تر به مردم با غیرت این خطه از ایران اسلامی قدمی هرچند کوچک در راستای کاهش مشکلات آن ها بردارند.