فرزانه یوسفی عنوان کرد: روزه ماه مبارک رمضان، یکی از واجبات معنوی و اخلاقی مهم اسلامی است، اگرچه روزه با مختصاتی که در کتاب‌های فقهی بیان شده، خاص دین اسلام است، اما در همه ادیان و مکاتب الهی و غیر الهی، برنامه‌هایی وجود دارد که می‌توان آن را روزه نامید.

وی افزود: ماه رمضان، به سبب این که ظرف زمانی انجام این واجب بزرگ الهی است، از قداست و اهمیت والایی در دین اسلام برخوردار است از این رو در فقه اسلامی بر رعایت حریم این ماه فراوان تأکید شده است، حتی کسانی که به سبب موانع شرعی، مجاز به ترک روزه هستند، باید حریم این ماه و روزه داری را مراقبت کرده و در منظر دیگران، خصوصا روزه داران، روزه خواری نکنند.

این مبلغ حوزه تصریح کرد: روزه خواری در بعد مناسبات اجتماعی به نوعی عدم احترام به حقوق دیگران است؛ زیرا کسی که به صورت آشکار روزه می‌خورد، هنوز به حقوق شهروندی و احترام به حقوق دیگران در سطح جامعه واقف نیست، چنین فردی علاوه بر بی حرمتی به احکام و قوانین اسلامی، به صورت علنی و آشکار بیان می‌کند که رعایت حقوق دیگران برای او چندان اهمیتی ندارد.

یوسفی گفت: در واقع روزه خواری در ملاء عام، زیر پا گذاشتن حق شهروندی است و  اگر ماه رمضان را نمادی از هویت دینی جامعه بدانیم، روزه خواری در ملاء عام این هویت را خدشه دار خواهد کرد؛ حتی اگر نخواهیم بحث روزه خواری و تظاهر به روزه خواری را از ابعاد معنوی آن بررسی کنیم، باز هم این عمل نوعی هنجارشکنی و نافرمانی مدنی محسوب می‌شود و هیچ فرقی با سایر اعمال، که بسیاری از آن‌ها حتی جرم هم نیستند مانند ریختن زباله در خیابان، ندارد.

وی عنوان کرد: از طرفی پرورش استعدادها و شکوفایی توانمندی‌های انسان، که همواره مسیری از مرحله قوه به فعلیت را می‌پیمایند، نیازمند راهبردهای گوناگونی مثل آموزش، انگیزش، راهنمایی و مراقبت مداوم است و  تشویق و تنبیه از مهمترین راهبردهای تربیت انسانی در همه عرصه هاست.

این مبلغ حوزه بیان کرد: راهبرد تنبیه در هیچ زمینه‌ای، راهبردی اصلی و اساسی به شمار نمی‌رود، اما اگر راهبردهای انگیزشی و تشویق نتواند انسان را در مسیر صحیح نگه دارد و نفس زیاده طلب و متمایل به سرکشی و طغیانش را از شکستن حدود و حریم‌ها بازدارد، راهبرد تنبیه توجیهی منطقی می‌یابد.

وی اضافه کرد: در همه نظام‌های حقوقی جهان نیز، برای شکستن حریم قانون و رعایت نکردن حقوق مردم و حکومت، مجازات‌هایی در نظر گرفته شده است، در فلسفه حقوق و مجازات‌ها این بحث همواره وجود داشته و دارد که چرا برای قانون شکنی، مجازات‌هایی در نظر گرفته می‌شود؛ اول اینکه مجازات‌ها بازدارنده‌اند، دوم اینکه مجازات‌ها مانع از تکرار جرم می‌شود و نهایت اینکه مجازات‌ها موجب درس آموزی و عبرت اندوزی دیگران هستند.