اینکه چه ارتباطی بین دعا و اجابت آن با مکان‌های زیارتی وجود دارد نکته مهمی است، زمانی که زائر به زیارت پیامبر(ص) و ائمۀ معصوم علیه السلام مشرف می‌شود، مهمان سفرۀ معنوی آنان است. زائر با زیارت، شایستگی می‌یابد که به او عنایت شود و نسیم لطف معصوم بر او بوزد.

او در آن هنگام می‌تواند در رسیدن به مقصود، بخشش گناه، برآورده شدن حاجت‌ها و رفع گرفتاری‌اش امید داشته باشد؛ از این رو حرم معصومین علیه السلام کانونی مهم برای دعاکردن است و بخش مهمی از زیارت‌نامه‌های نقل شده از معصومان نیز دربردارندۀ دعاهای متعدد است.

علمای بزرگ شیعه، کثرت دعا و طلب حاجت را در حرم امام مستحب می‌دانند و به این روایت استناد می‌کنند:

امام هادی علیه السلام دربارۀ اجابت دعا و خواست زائران حرم علی بن موسی الرضا علیه السلام می‌فرمایند:

مَنْ کَانَتْ لَهُ إِلَی اللَّهِ حَاجَةٌ فَلْیَزُرْ قَبْرَ جَدِّیَ الرِّضَا علیه السلام بِطُوسَ وَ هُوَ عَلَی غُسْلٍ وَلْیُصَلِّ عِنْدَ رَأْسِهِ رَکْعَتَیْنِ وَلْیَسْأَلِ اللَّهَ حَاجَتَهُ فِی قُنُوتِهِ فَإِنَّهُ یَسْتَجِیبُ مَا لَمْ یَسْأَلْ مَأْثَماً أَوْ قَطِیعَةِ رَحِمٍ....

هرکس به درگاه خدا حاجتی دارد، قبر جدم حضرت رضا علیه السلام را در طوس زیارت کند؛ درحالی‌که غسل کرده باشد. بالای سر آن حضرت دو رکعت نماز بخواند و در قنوت نماز، حاجتش را از خدا بخواهد که خداوند اجابت می‌کند؛ [البته] به شرطی که خواسته‌اش گناه یا قطع رحم (نفرین خویشاوندان) نباشد.

علامه مجلسی تأکید می‌کند که زائر به وقت زیارت در دعا کردن جدیت و اصرار ورزد و از خداوند درخواست کند که به حق جایگاه بی‌همتای خود و به حق صاحب قبر، او را مشمول شفاعت قرار دهد.

برگرفته از کتاب کاشی‌های رنگی حرم، ص ۴۰ و ۴۱