برخی شبهه افکنان گفته‌اند که اگر در کربلا آب را بر کاروان حسینی بسته بودند؛ چرا امام حسین(ع) و یارانش اقدامی برای تهیه آب نکردند؟ مگر اطفال و زنان؛ همراه کاروان نبودند؟ چرا چاهی حفر نکردند تا آب مورد نیازشان را تامین کنند؟ مگر کربلا سرزمینی جلگه‌ای نیست که بتوان با حفر چند متر به آب رسید؟ یا اینکه چرا ذخیره آبی خود را تنظیم نکردند تا با بی‌آبی مواجه نشوند؟ چرا برای نظافت و غسل، و شستشوی لباس هایشان در شب و صبح عاشورا آب را هدر دادند؟ مگر نمی‌دانستند عطش در پیش است؟ یا چرا به سمت نهر آب حمله نکردند تا آب تهیه کنند، مگر تمام شریعه توسط دشمنان محاصره شده بود؟

تردیدی نیست که امام و یارانشان برای رفع تشنگی کاروان حسینی از هیچ تلاشی دریغ نکردند.

از صبح عاشورا به طور کلی آب به خیمه ها نرسید و سیدالشهدا(ع) در حالیکه مدیریت صحنه نبرد را برعهده داشت، سعی می‌کرد به بالین تک تک شهدا بیاید و بارها درمیدان نبرد برای دشمن سخنرانی کرد و در نهایت خودش عازم جنگ با دشمن شد و مجروح گشت که تمام این عوامل آن حضرت را به شدت تشنه و خسته کرد و یارانش نیز تشنه بودند.

تشنگی امام(ع) و یارانش

در منابع متعدد حدیثی و در کتب زیارات و تاریخ با سند صحیح و قابل اعتماد، مسئله عطش امام حسین(ع) و اینکه آن حضرت با لب تشنه به شهادت رسیدند، آمده است که به بعضی از این موارد اشاره می کنیم:

1.علامه نوری و علامه مجلسی روایت کرده اند: حسین بن علی(ع) و اهل بیت و اصحاب ایشان مظلومانه و در حالی که جسم و جانشان، مقهور و مورد ستم قرار گرفته بود و با لب تشنه به قتل رسیدند. 

2.محدث نوری از امام باقر (ع) روایت کرده است که فرمود: «حضرت حسین علیه السلام که صاحب کربلا است در حالی که مظلوم و اندوهگین و تشنه و غصه‏دار بود، شهید شد».

3.علامه مجلسی روایت کرده است که جبرئیل وقایعی را که بر امام حسین (ع) اتفاق می افتد برای حضرت آدم (ع) نقل کرد، از جمله این که : این پسر تو دچار یک مصیبتی خواهد شد که مصائب دیگر در مقابل آن کوچک خواهند بود: حضرت آدم فرمود: چه مصیبتی؟ جبرئیل گفت: حسین در حالی شهید می‏شود که عطشان، غریب، تنها، بی‏یاور و بی‏معین خواهد بود.

4. از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمود: زین العابدین(ع) بر پدرش چهل سال گریست و در این مدت روزها را روزه داشت و شبها بعبادت بر پا بوده هنگام افطار که میرسید خدمتگزارش غذا و آب حضرت را می‌آورد و در مقابل‌اش میگذاشت و عرض میکرد: آقا بفرمائید میل کنید. میفرمود: فرزند رسول خدا گرسنه کشته شد. فرزند رسول خدا تشنه کشته شد آنقدر این جمله‌ها را تکرار میکرد و میگریست تا غذایش ار آب دیدگانش تر میشد و آب آشامیدنی حضرت با اشکش می‌آمیخت حال آن حضرت چنین بود تا بخدای عز و جل‌ پیوست؛ این روایات در معتبرترین منابع  از جمله: در «کتاب اللهوف علی قتلی الطفوف» و وسائل الشیعه نقل گردیده است.

علاوه بر روایاتی که ذکر شد روایات زیاد دیگری نیز وجود دارد که قضیه عطش امام حسین(ع) را برای ما مسلم می‌کند. از صبح عاشورا دیگر ممکن نشد که آبی به حرم امام حسین (ع) برسد قبل از آن آبی که تهیه کرده بودند و ذخیره داشتند نیاز به آب نبود.

 امام حسین(ع) درروز عاشورا با وجود سن بلا و در شرایط سخت مصائب قرار داشت و فعالیت طاقت فرسای آن روز و نیز مجروحیت و خونریزی کاملا آن بزرگوار را تشنه کرده بود.

امام حسین(ع) و یارانش، در برخورد با این مسئله از هیچ کوششی فروگذار نکردند اما در نهایت با لب تشنه به شهادت رسیدند. با این حال عطش برای ما مسئله ای  است غم انگیز، اما برای شهدای کربلا نکته مهم در آن زمان، مبارزه با ظلم و ستم بوده است که با لب عطشان هم محقق می‌شد.