آیت الله ‎سید امجد حسین رضوی از علمای هندوستان، در ۷۰ سال زندگی خویش به تدریس، تألیف کتب، تبلیغ و سخنرانی مشغول بود.

آیت الله ‎سید امجد حسین رضوی، از علمای شیعه ، مجتھد و صاحب رساله اھل کشور ھند بود. وی در سال ۱۲۸۰هجری در رسولپور سونی شهر الله ‎آباد ایالت اوتراپرادش چشم به جهان گشود. پدر وی معروف به «تاج العلماء» سید منور علی رضوی روحانی باتقوی، پرھیزکار، جلیل القدر، حافظ نهج ‎البلاغه و مجتهدی بود.

آیت الله رضوی تحصیلات ابتدایی را نزد پدرش فرا گرفت و برای ادامه تحصیل عازم لکهنؤ شد و از اساتید شناخته شده آن منطقه از جمله: مفتی محمد عباس شوشتری، آیت الله ‎سید احمد علی محمد آبادی و تاج العلماء علی محمد لکهنوی استفاده کرد. ده سال در شھر لکهنؤ مشغول تحصیل بود؛ پس از اتمام تحصیلات به شهر خویش برگشت و مشغول تدریس و تألیف شده و امامت جمعه آن را به عهده گرفت.

آیت الله رضوی پس از مدتی عازم نجف اشرف شد و در آنجا حدوداً ده سال از محضر اساتید بزرگ فقه ، اصول، تفسیر و حدیث بهرمند شد و به درجه اجتهاد رسید. آیت الله سید محمد کاظم طباطبائی، آیت الله محمد طٰه ٰنجفی و آیت الله محمد علی رشتی از جمله اساتید وی بودند. در زبان عربی و ادبیات عرب از محضر مرجع تقلید آن زمان آیت الله مفتی سید محمد عباس جزائری شوشتری استفاده کرد.

آیات اعظام شیخ محمد نجفی، میرزا محمد نجفی، سید محمد کاظم یزدی و سایر علمای نجف با عبارت «انه مجتهد مطلق و حرام علیه التقلید» به آیت الله رضوی اجازه اجتهاد داده و تقلید را برای وی حرام دانستند.آیت الله شیخ آقا بزرگ تهرانی،در نوشته ای وی را عالم جلیل خطاب کرد و فرمود: «عالم جلیل مروج للشریعة فی بلدۃ اله ‎آباد، مرجع لاهلها، من تلامذۃ المفتی السید محمد عباس فی العربیة والادب وقرأ الفقه والاصول فی مشاھد العراق و ھو معروف بالتقویٰ و الورع و کثرۃ الاحتیاط سمعنا اسمه و لم نؤفق لزیارته»، که بیانگر مقام علمی و تهذیبی آیت الله رضوی است.

آیت الله رضوی در سال ۱۳۱۹هجری از نجف اشرف به ھند بازگشت و به عالم و مرجع اهالی الله آباد تبدیل شد. وی در سال ۱۳۲۷ هجری حوزه علمیه ‎جعفریه را در محله چک، واقع در الله ‎آباد بنا نهاد.

آثار علمی بسیاری از این عالم هندوستانی به یادگار مانده است که می توان از «زبدة المعارف در اصول دین»، «وسیلة النجاة فی احکام الصلاۃ»، «شرح ذخیره علامه بهائی علیه ‎الرحمة» و «خلاصة الطاعات فی احکام جمعة و جماعت» به عنوان نمونه ای از تألیفات وی نام برد.

وی به تقوا، ساده زیستی، سخاوت و مهمان نوازی شُهره بود. مهمان در نظر آیت الله رضوی به اندازه ای محترم بود که بدون حضور مهمان دست به غذا نمی زد و منتظر او می ماند.

آیت الله ‎العظمیٰ سید امجد حسین رضوی سرانجام در تاریخ ۲۳ ربیع الاوّل سال ۱۳۵۰ هجری قمری مصادف با ۸ آگوست سال ۱۹۳۱م دعوت حق را لبیک گفت. وی در ھمان سال قبل از رحلت (۱۳۵۰ هجری) مقبره ‎ای برای خود ساخت و ھر شب در آن مکان به تلاوت قرآن می‎پرداخت و به اطرفایانش گفته بود: در ھمین سال از جهان فانی به جهان باقی کوچ می‎کنم. تشیع پیکر وی با حضور ھزاران نفر انجام و در مقبره ‎ای که به دست خودش ساخته شده بود به خاک سپرده شد.