غلامرضا رضایی‌فر با بیان اینکه آنطور که باید و شاید در کشور به بحث مناسب‌سازی ناشنوایان توجه نشده است، یکی از دلایل این موضوع را به رسمیت شناخته نشدن زبان اشاره در کشور عنوان کرد و افزود: این زبان باید توسط مجلس و نهادهای قانونی به رسمیت شناخته و الزام استفاده از آن برای دستگاه‌ها و نهادها بیشتر شود، به گونه‌ای که در هر دستگاه و وزارتخانه یک مترجم برای پاسخگویی به ناشنوایان داشته باشد.
رضایی‌فر با اشاره به وجود بیش از ۲۰۰ هزار ناشنوا در کشور، خاطرنشان کرد: باتوجه به اینکه بیش از ۲۰۰ هزار ناشنوا در کشور داریم اما متناسب با جمعیت آن ها، مترجم وجود ندارد؛ این درحالیست که از یک سو باید تعداد مترجمان افزایش یابد و از سوی دیگر این زبان به رسمیت شناخته شود. در حال حاضر اگر یک ناشنوا به یک دستگاه و ارگان مراجعه کند، نمی‌تواند نیاز و منظور خود را بیان کند یا در مثالی دیگر در دادگاه‌ها نبود مترجمان به شدت احساس می‌شود.
رئیس دبیرخانه ستاد هماهنگی و پیگیری مناسب‌سازی کشور با تاکید بر اینکه همه دستگاه‌ها و ارگان‌ها باید زبان اشاره را به رسمیت بشناسند و آموزش این زبان به کارمندان‌شان را در دستور کار خود قرار دهند، به خلاء قانونی موجود در این زمینه اشاره کرد و ادامه داد: در حال حاضر یک قرن از استفاده از زبان اشاره در مدارس ناشنوایان می‌گذرد اما هنوز این زبان به رسمیت شناخته نشده است. و در قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت نیز به دسترس‌پذیری این قشر اشاره‌ای نشده است.
رضایی‌فر در تشریح تسهیل مناسب‌سازی جامعه برای ناشنوایان پیشنهاد کرد که در ابتدا باید درمورد نیازهای این قشر از آن ها پرسش شود. به طور مثال اگرچه، در بحث حمل و نقل شهری طی سال‌های گذشته در وسایل حمل و نقل عمومی، سیستم‌های شنیداری برای نابینایان و دیداری برای ناشنوایان فعال بود، اما بیشتر این وسایل از کار افتاده است. امید است که همه سیستم‌های حمل و نقل عمومی به این موارد مجهز باشند.
نظر شما