حضرت استاد با تذکر این نکته که همه گناهان اگر چه کوچک باشند، فی ذاته کبیره‌اند و صغیره بودن برخی از آنها، در مقابل کبیره‌ای است که در قرآن برایشان وعید نار داده شده، خاطرنشان کرد: مخالفت فرمان خدا هر چه که باشد، خود معصیت بزرگی است؛ زیرا مستلزم خوف نداشتن از خدا و ایمن دانستن خویش از غضب الهی است.

ایشان با استناد به برخی آیات قرآن و روایات، به بیان آثار و عوامل ارتکاب به گناهان پرداخت. از جمله آثار گناه، چه کوچک و چه بزرگ، عبارت است از: 1. سلب نورانیت و صفای قلب و تاریکی و سقوط تدریجی آن، تا جایی که دیگر به رستگاری ‌نرسد. 2. بی‌تفاوتی در برابر زجر و ناراحتی دیگران و خشک شدن چشمه اشک. 3. تغییر و سلب نعمت‌ها. 4. سلب توفیقات، از جمله نماز شب. 5. ابتلا به بلاها و گرفتاری‌های جدید و ناشناخته. 6. ورود به جهنم، به صورت دائمی یا موقت. 7. مفارقت عقل به گونه‌ای که دیگر برنخواهد گشت. البته بی‌عقلی و جهالت، خود منشأ تمام گناهان نیز است. این عقل است که اجازه مخالفت با فرمان الهی را نمی‌دهد. از دیگر عوامل گناه می‌توان به این موارد اشاره کرد: غفلت و اعراض از خدا، اهل تضرع به درگاه الهی نبودن، توجه نداشتن به فقر ذاتی خود در برابر خدای بی‌نیاز، توجه نداشتن به نعمت‌های الهی و شکر آنها.

این استاد اخلاق در پاسخ به این سؤال که راه مقابله با گناهان و پرهیز از آنها چیست؟ گفت: تقوا و پناه بردن به خدا؛ چنان‌که امام سجاد علیه السلام در این دعا، حتی از کوچک شمردن گناه به خدا پناه برده‌اند. باید روز و شب با استغفار و استعاذه، خود را در پناه الهی و در معرض رحمت او قرار داد و از شیطان‌ها و شیطان‌صفت‌ها دوری کرد. باید خدایی شویم تا خدا برایمان کار کند. اگر شیطانی شویم، خدا نیز عنایاتش را از ما برمی‌دارد.