به گزارش قدس آنلاین،  این کتاب شروعی تکان‌دهنده دارد. راوی اول شخص از لحظات سهمگین آزادی پس از اسارت در اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها می‌گوید. راوی از خانه‌ای سرنوشت‌ساز می‌گوید که بعدتر نقش مهمی در سرنوشت او دارد، از خانه‌ای که به قول نیچه، از انهدام و ساختن از نقطه صفر سر برآورده بود. 

احمد محسن، نویسنده این اثر ذهنی خلاق و خالق دارد. او داستان جنگ را می‌گوید اما انگار چشم از هنر برنمی‌دارد. راوی، اسیر تازه رها شده، آوارگی و مرگ و تنهایی و ترس را تجربه ‌می‌کند، به خانه‌ای مخروبه پناه می‌برد، پیانویی می‌بیند؛ پیانوی فردریک شوپن، نابغه‌ترین نابغه‌های موسیقی. 

و آنچه از این به بعد می‌خوانیم حقیقتاً داستانی فرای داستان‌های دیگر درباره جنگ و هراس آوارگی و ترس از اسارت و بهت بی‌آیندگی است. توصیف‌های کتاب، شخصیت‌پردازی‌ها، خط روایت و پرش‌های زمانی همه به خلق رمانی کوتاه اما اثرگذار ختم شده‌اند.

جزئیات توصیف‌های احمد محسن خواننده را گهگاه به یاد آثار نویسندگان رومانتیسم می‌اندازد، گرچه با متنی درگیر می‌شویم که این‌زمانی و این‌مکانی است.می‌توانیم با «ورشو چندی پیش» وارد رابطه‌ای دیالکتیک شویم. می‌توانیم با آن همسخن شویم تا به تراز وجودی جدید برسیم. احمد محسن به خوبی خواننده را در لمس احساسات پیچیده شخصیت‌ها با خود همراه می‌کند.

موسیقی در این کتاب جاری است از همان ابتدا تا وقتی که می‌فهمیم ژوزف چه آرزویی برای نوه‌اش در سر دارد. پیوند این دو عمیق‌تر از این حرف‌هاست، پنداری که سرنوشت مسیری مشابه برای آن‌ها در نظر دارد؛ با حمله اسرائیل به بیروت در سال ۲۰۰۶ ژوزف سر همان دوراهی پدربزرگ قرار می‌گیرد؛ در ورشو بماند، به کشور دیگری برود، یا تصمیم ۶۰ سال پیش پدربزرگش را تکرار کند.

احمد محسن (۱۹۸۴ بیروت) نویسنده‌ای لبنانی است که نخستین کتابش سازنده بازی‌ها در سال ۲۰۱۴ نامزد جایزه ادبی شیخ‌ زاید شد و در دانشگاه عربی بیروت اقتصاد خواند. از همان زمان در روزنامه‌های مختلف لبنانی روزنامه‌نگاری می‌کند. کتاب ورشو چندی پیش نامزد جایزه ادبی بوکر عربی نیز شد.