بسم‌ا...‌الرحمن‌الرحیم، و الحمد‌لله ربّ‌العالمین، و صلی‌ا... علی سیدنا محمد و آله الطاهرین. با سلام و ادب خدمت همه خوانندگان عزیز روزنامه قدس.
«اَللّهُمَّ ارْزُقنى فیهِ رَحمَهَ الْاَیتامِ»؛ خداوندا! در این روز به من مهربانی با یتیمان را روزی بفرما. این درخواست را به این دلیل از خداوند متعال داریم که یتیم شدن چه از لحاظ عاطفی و چه از لحاظ مالی بسیار سخت است؛ حتی تصورِ از دست دادن پدر یا مادر در کودکی مشکل است. برای همین است که رسول خدا(ص) می‌فرمایند: کسی که یک دست نوازش بر سر یتیمی بکشد، به اندازه موهایی که به دست او خورده، خداوند متعال به او پاداش عطا می‌کند. این هم یکی از مقامات نیکی به یتیمان است، چون فردی که پدر یا مادرش را از دست داده است، یک نقص بزرگ در زندگی خود دارد که باید جبران شود. بچه‌های دیگر از حمایت پدر و مادر برخوردار می‌شوند، اما یتیم این‌گونه نیست. بچه‌های دیگر امیدی دارند، اما کودک یتیم این‌گونه نیست. برای همین است که مثلاً مربی‌ای که می‌داند در کلاسش یک نفر یتیم حضور دارد، باید به او بیش از دیگر بچه‌ها توجه کند. البته به‌طوری‌که بقیه بچه‌ها متوجه نشوند.
«وَ اِطعامَ الطَّعامِ»؛ به من توفیق بده و روزی‌ام کن که به مؤمنان غذا بدهم. اطعام به معنای سیر کردن است و کفاره بسیاری از گناهان، اطعام به ایتام یا مؤمنین است؛ مثلاً در قرآن‌کریم می‌خوانیم: «لا یؤاخِذُکمُ ا... بِاللَّغوِ فی اَیمانِکم وَ لَکن یؤاخِذُکم بِما عَقَّدتُمُ الْاَیمانَ فَکفّارَتُهُ اِطعامُ عَشَرَهِ مَساکینَ...»‌(مائده-89) کفاره قسم خوردن و عمل نکردن این است که 10 مسکین را غذا بدهیم.
«وَ اِفشاءَ السَّلامِ»؛ به من توفیق بده که سلامم را همیشه بلند بگویم. بلند گفتن سلام در ظاهر، چیز کوچکی است، اما در واقع مسأله‌ای بزرگ و نشانه‌ای از توجه بیشتر است. خداوند متعال می‌فرماید: «سَلامٌ قَولاً مِن رَبٍّ رَحیمٍ»‌(یس-58)؛ سلام، کلامی از طرف خداوند مهربان است. یا می‌فرماید: «وَ اِذا جاءَک الَّذینَ یؤمِنونَ بِآیاتِنا فَقُل سَلامٌ عَلَیکم...»‌(انعام-54). مسأله سلام خیلی مهم است؛ چون در سلام هم دعا می‌کنیم و هم به آن مؤمن می‌گوییم من به تو توجه دارم. این یک دلگرمی می‌شود برای فرد مؤمنی که به او سلام می‌کنیم. برای همین است که از رسول اکرم(ص) روایت شده است که هرکس در سلام بر دیگران پیشی بگیرد و خودش هم سلام را بلند بگوید، در روز قیامت شصت حسنه در کارنامه اعمال او ثبت می‌شود، اما کسی که پیشی نگیرد و فقط پاسخ سلام بدهد، فقط یک حسنه دارد.
«وَ صُحبَهَ الْکرامِ»؛ به من توفیق مصاحبت و همنشینی با افراد کریم را عنایت فرما؛ زیرا در قرآن هم به همنشینی با افراد کریم اشاره شده است: «کِراماً کاتِبینَ»(انفطار-11)؛ ملائکه افراد کریمی هستند که اعمال شما را می‌نویسند. برای همین در روز قیامت یکی از پاداشهای اعمال خوب مؤمنان، همنشینی با ملائکه است که ملائکه، کریم محسوب می‌شوند. شعر جالبی هم در این باره هست که می‌گوید: «گِلی خوشبوی در حمام روزی/ رسید از دست محبوبی به دستم/ بدو گفتم که مشکی یا عبیری؟/ که از بوی دلاویز تو مستم/ بگفتا من گِلی ناچیز بودم/ ولیکن مدتی با گُل نشستم/ کمال همنشین در من اثر کرد/ وگرنه من همان خاکم که هستم». خیلی‌ها هستند که اگر خودشان هم خوشبو نباشند، حداقل با افراد خوشبو می‌نشینند و ثواب و بهره‌ای از آنها می‌برند.
در آخر هم به خدا عرض می‌کنیم: «بِطَولِک یا مَلجَأَ الْآمِلینَ»؛ با منت خودت ای پناه آرزومندان. من که توفیق به دست آوردن این درخواستها را ندارم. من که نمی‌توانم به اینها برسم. اما تو با همین منتی که بر سر ما داری که منت بر نعمتی بزرگ است؛ نعمت اینکه مسلمان باشیم و بتوانیم این دعاها را بخوانیم، با همان منت هم به ما عنایت بفرما که به این دعاها عمل کنیم. واقعاً یکی از بزرگترین منتهای الهی این است که به ما این دعاها را با این مضامین بلند یاد می‌دهد. همین «رَحمَهَ الْاَیتام» را که در اینجا مطرح می‌کنیم، توجه به یتیم را در ذهن ما بیشتر می‌کند. این دعاها نباید لقلقه زبان ما باشد، بلکه هرکدام از این دعاها را که می‌خوانیم، باید افزون بر اینکه در آن روز از این ماه به آن توجه داریم، در همه روزها هم یک شروع دوباره بشود تا بتوانیم همین کارها را انجام دهیم.