به گزارش قدس آنلاین، از نشانه هاى فقاهت بردبارى و علم و خاموشى است، همانا خاموشى يكى از درهاى حكمت است، چراکه خاموشى محبت مى آورد و راهنماى هر امر خيرى است چراکه انسان با تفكر به هر خيرى مي رسد و خاموشى موجب و مزيد تفكر است.
رسول خدا (ص) به مردى كه خدمتشان آمد، فرمودند: «نمي خواهى تو را به امرى راهنمائى كنم كه خدا به سبب آن بهشتت برد؟» عرض كرد: چرا يا رسول اللَّه (ص)! فرمودند: «از آنچه خدا به تو داده بده»، عرض كرد: اگر خودم از آنكه به او دهم نيازمندتر باشم چه كنم؟ فرمودند: «مظلوم را يارى كن»، عرض كرد: اگر خودم از آنكه ياريش كنم ناتوانتر باشم چه كنم؟ فرمودند: «كارى براى نادان كن- يعنى نادان را راهنمائى كن»، عرض كردم: اگر خودم نادانتر از او بودم چه كنم؟ فرمودند: «زبانت را جز از خير خاموش دار. آيا شادمان نيستى كه يكى از اين خصال را داشته باشى كه تو را به بهشت برد.»
امام باقر (ع) می فرمایند: «شيعيان ما بىزبانند (كم كوى و گزيده گويند).»
ابوعلى جوانى گويد: امام صادق (ع) را ديدم انگشت بالاى لب هاى شريفش گذاشته و به غلامشان سالم مي فرمايد: «اى سالم زبانت را نگه دار تا سالم بمانى و مردم را بر دوش ما سوار مكن (يعنى از فضائل و مناقب ما آنچه خلاف تقيه است به مردم مگو تا بر ما نشورند).»
امام صادق (ع) فرموده اند: «لقمان به پسرش گفت: پسر جان اگر خيال كنى سخن از نقره است، بدان كه خاموشى از طلا است.»
همچنین، رسول خدا (ص) فرمودند: «زبانت را نگهدار، زيرا نگهدارى زبان صدقهاي است كه به خود مي دهى (چون خاموشى تو را از بلا نگهدارد)» سپس فرمودند: «هيچ بندهئى حقيقت ايمان را نشناسد، تا برخى از زبانش را نگهدارد (و تنها آنچه را به سود دنيا يا آخرتش باشد رها كند و بگويد).»
و ایشان می فرمایند: «نجات مؤمن در نگهداشتن زبانش باشد.»
ابو بصير گويد: شنيدم امام باقر (ع) فرمودند: «ابو ذر- رحمه اللَّه- مي گفت اى دانش جو همانا اين زبان كليد خير و كليد شر است، پس همچنان كه بر طلا و نقرهات مهر ميزنى، بر زبانت هم مهر بزن.»
روایت است که مردى خدمت پيغمبر (ص) آمد و عرض كرد: يا رسول اللَّه! مرا سفارشى كن، فرمودند: «زبانت را نگهدار.» گفت: يا رسول اللَّه (ص)! مرا سفارشى كن! فرمودند: «زبانت را نگهدار»، گفت: يا رسول اللَّه (ص)! مرا سفارشى كن، فرمودند: «زبانت را نگهدار. واى بر تو! آيا مردم را جز دروشدههاى زبانشان برو در آتش اندازد.»
امام صادق (ع) نیز فرموده اند: «حضرت عيسى (ع) مي فرمود: به جز ذكر خدا سخن بسيار نگوئيد، زيرا كسانى كه به جز ذكر خدا سخن بسيار گويند، دل هاشان سخت است و نمي دانند.»
علاوه بر این، على بن الحسين عليهما السّلام فرموده اند: «در هر بامداد زبان آدميزاد بر تمام اعضائش مشرف شود و گويد: چگونه هستيد؟ گويند: اگر تو ما را رها كنى خوبيم و مي گويند: خدا را خدا را نسبت به ما بياد آور و سوگندش دهند و گويند ما به سبب تو ثواب و عقاب بينيم.»
همچنین، رسول خدا (ص) می فرمایند: «كسى كه سخنش را از عملش نشمارد، خطاهايش زياد شود و عذابش فرا رسد.»
و نیز از ایشان است که: «اگر در چيزى نحسى باشد در زبان است.»
امام رضا (ع) فرموده اند: «هر گاه مردى از بنى اسرائيل مي خواست عبادت كند، 10 سال پيش از آن خاموشى مي گزيد. (يعنى سخن بيهوده نمي گفت و فكر خود را متوجه علوم و معارف دينى مي نمود و سپس به تعليم و هدايت خلق مي پرداخت).»
و نهایتا آنکه می فرمایند: «هر كه محل سخنش را از كردارش بيند (يعنى سخنش را از كردارش شمارد و آن را بيشتر از هر كارش داند) سخن گفتنش كم شود، مگر در باره آنچه برايش سودمند باشد.»
أصول الكافي، ترجمه مصطفوى، جلد سوم
انتهای خبر/
نظر شما