گروه معارف قدس آنلاین/سید محسن بحرینی؛ شاید کمی عجیب به نظر برسد، اما همه ما آدم‌ها حیوان درنده‌ای در وجودمان داریم که اگر مراقب آن نباشیم، نه تنها دیگران را آزرده می‌کند، بلکه به خودمان نیز آسیب می‌رساند. در این مطلب می‌خواهیم این موجود و آفت‌های آن را بیشتر بشناسیم:

این حیوان درنده در وجود آدم‌ها و ۲۰ آفت آن را بشناسید

به گزارش سرویس فرهنگ قدس آنلاین، حجت الاسلام و المسلمین نظافت، در ادامه شرح حکمت‌های نهج‌البلاغه به بیان نکاتی درمورد زبان و فواید و آفات آن پرداختند: امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) در حکمت 60 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «اَللِّسانُ سَبُعٌ إِن خُلِّىَ عَنهُ عَقَرَ؛ زبان چونان حیوان درندهای است که اگر رها شود، مجروح میکند.»

 

اهمیت زبان

زبان جهت سعادت میتواند بهترین وسیله باشد و به همان اندازه که میتواند بهترین وسیله باشد، خطرناکترین وسیله نیز میتواند باشد. در مورد زبان گفته شده است: «جِرمش کم اما جُرمش زیاد است.» امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) میفرمایند: چه بسیار سخنانی که از حمله و هجوم، اثرش بیشتر است. همچنین در روایت داریم که از ایشان پرسیدند: کدام مخلوق نیکوتر است؟ فرمودند: کلام. بعد سؤال شد کدام مخلوق زشتتر است؟ حضرت فرمودند: کلام! سپس در ادامه فرمودند: با سخن است که صورتها در روز قیامت سفید میشود و با سخن است که صورتها سیاه میشود. در سخن دیگری از امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) داریم: «فَرُبَّ کَلِمَه سَلَبَت نِعمَه وَ جَلَبَت نِقمَه[1]؛ چه بسیار یک کلمه نعمتی را برباید یا بلایی را جذب کند.»

ضرورت کنترل زبان در کلام امیرالمؤمنین

در مورد زبان گفته شده؛ امیرش باشید و آن را کنترل کنید: «هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَهُ»[2]؛ کسی که زبان را امیر خویش کرده است، خودش را نزد خودش خوار نموده است.» زیرا حرفهایی که میزند، اگر بعداً تفکر کند میبیند به ضرر خودش بوده است. امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) در نهجالبلاغه می‌فرمایند: «مرد بايد زبانش را حفظ كند، زيرا همانا اين زبان سركش، صاحب خود را به هلاكت می‏اندازد.» همچنین حضرت در خطبه 176 نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «پرهيزكاری را نديده‏ام كه تقوا برای او سودمند باشد، مگر آنکه زبان خويش را حفظ كرده بود.» در ادامه همین خطبه حضرت می‌فرمایند: «همانا زبان مؤمن در پس قلب او و قلب منافق از پس زبان اوست؛ زيرا مؤمن هرگاه بخواهد سخنی گويد، نخست می‏انديشد، اگر نيك بود اظهار می‏دارد، و چنانچه ناپسند بود پنهانش می‏كند، درحالیکه منافق آنچه بر زبانش آمد می‏گويد و نمی‏داند چه حرفی به سود او و چه حرفی بر ضرر اوست.» پيامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) نیز درمورد زبان می‌فرمایند: «ايمان بنده‏ای استوار نگردد، تا دل او استوار شود و دل استوار نشود، تا زبان استوار گردد. پس هر كس از شما بتواند خدا را در حالی ملاقات كند كه دستش از خون و اموال مسلمانان پاك و زبانش از عرض و آبروی مردم سالم ماند، بايد چنين كند.

سکوت بهتر است یا سخن گفتن؟

در روایتی آمده است که فردی از امام سجاد(علیه‌السلام) پرسید: سکوت بهتر است یا سخن گفتن؟ امام فرمودند: «هردو عمل آفاتی دارد اما اگر آفت نداشته باشد، کلام نیکوتر است.» البته هرگاه که انسان شک دارد که مطلبی را بگوید یا نگوید، بهتر است احتیاط کند و نگوید. اما اگر فردی یقین دارد که کلامش آفت نخواهد داشت، کلام بهتر است. آن فرد در ادامه پرسید چطور ممکن است؟ امام پاسخ دادند: «زیرا خداوند انبیاء را برای سکوت مبعوث نکرد.» امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) در نهجالبلاغه می‌فرمایند: «سکوت نسبت به حکم پروردگار خیری ندارد، هم چنانکه در گفتار جاهلانه خیر نیست.»

20 مورد از آفات زبان

برای زبان گناهان متعددی قابل شمارش است؛ ازجمله دروغ، غیبت، تهمت، افشاء اسرار، اختلاف‌افکنی و سخن‌چینی، ریا، مسخره کردن، اف بر پدر و مادر گفتن، فحش و ناسزا گفتن و لعن بیجای افراد، شهادت باطل، حرف لغو زدن، ادای تشیّع (یعنی کسی که بگوید شیعه است، اما در عمل چنانکه خواسته شده است نباشد. چنین کسی نباید ادعای تشیع کند، بلکه باید بگوید من محب اهلبیت(علیهم‌السلام) هستم)، تملق نیز از آسیبهای زبان است، فخرفروشی، فتوای جاهلانه دادن (چه در مسائل سیاسی و اقتصادی، چه مسائل دینی و اجتماعی)، مراء به معنی بحث و جدل بیهوده، شوخی با نامحرم، سرزنش بیجا، تحقیر و توهین، غلو درباره ائمه(علیهم‌السلام) به معنی تجاوز کردن و یا فراتر گذاشتن از اندازه و جایگاه در مورد ایشان.

داستانِ هر روز زبان و سایر اعضای بدن

در روايتي از چهارمين پيشوای معصوم، امام سجاد(علیه‌السلام) وارد شده است که حضرت فرمودند: «إِنَّ لِسَانَ ابْنِ آدَمَ يُشْرِفُ عَلَى جَمِيعِ جـَوَارِحـِهِ كُلَّ صَبَاحٍ فَيَقُولُ: كَيْفَ أَصْبَحْتُمْ؟ فَيَقُولُونَ: بِخَيْرٍ إِنْ تَرَكْتَنَا وَ يَقُولُونَ: اللَّهَ اللَّهَ فِينَا وَ يُنَاشِدُونَهُ وَ يَقُولُونَ: إِنَّمَا نُثَابُ وَ نُعَاقَبُ بِكَ[3]؛ هرروز صبح، زبان آدمی به ساير اعضاء میگوید: حال شما چگونه است؟ ساير اعضاء جواب میدهند: اگر تو ما را به حال خود واگذاری حالمان خوب است و نيز به زبان میگویند: خدا را، خدا را در مورد ما در نظر بگير و او را قسم داده و میگویند ما به واسطه تو پاداش ديده و به واسطه تو عذاب میشویم.

 

خاطر نشان می‌شود،‌ سرویس فرهنگ خبرگزاری قدس آنلاین انشاء‌الله روزهای شنبه و سه‌شنبه به مرور موضوعی حکمت‌های نهج‌البلاغه مولانا امیرالمؤمنین(ع) در کلام حجت‌الاسلام و المسلمین نظافت خواهد پرداخت.

 

[1]  نهجالبلاغه، حکمت ۳۸۱

[2] نهجالبلاغه، حکمت۲

[3]  کافی، ج2، ص115

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.