به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری تسنیم، همه‌پرسی شکلی از رأی‌گیری است که هرشخصی به سن رأی دادن رسیده باشد می‌تواند در آن شرکت کند. معمولا پرسشی طرح می‌شود و هر رأی‌دهنده "بله" یا "خیر" می‌گوید. هر طرف که رأیش بیشتر بود برنده است.

دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا، پیش از انتخابات سراسری 2015 – تحت فشار گروهی از نمایندگان حزب محافظه‌کار در پارلمان و البته حزب استقلال بریتانیا – قول داده بود اگر برنده شد، ماندن یا بیرون آمدن از اتحادیه اروپا را به رأی همگانی بگذارد. حامیان رفراندوم می‌گفتند از سال 1975 که مردم به ماندن در اتحادیه اروپا رأی دادند، چهل سال گذشته و مردم باید بتوانند دوباره نظرشان را بگویند. حرف‌شان این بود که اتحادیه اروپا تغییر کرده و اختیار زندگی روزمره مردم را از آنها گرفته است. تحت فشار این جریان‌ها بود که آقای کامرون گفت: "وقت آن رسیده که مردم بریتانیا نظرشان را بگویند. وقت آن رسیده که تکلیف ماجرای اروپا را در سیاست بریتانیا روشن کنیم."

در نخستین همه‌پرسی سال 1975 میلادی که درباره پیوستن به اتحادیه اروپا بود مردم انگلیس با مشارکت 65 درصدی و موافقت 67 درصدی رای به پیوستن به اتحادیه اروپا را دادند.

جدول آماری نتایج رفراندوم انگلیس در پیوستن به اتحادیه اروپا در سال 1975

دومین همه‌پرسی تاریخ انگلیس که مربوط به تغییر نظام انتخاباتی در بریتانیا به منظور تغییر روش انتخاب نمایندگان مجلس عوام از اکثریت ساده به روش جایگزین بود در پنج‌شنبه 5 مه 2011 برگزار شد. برگزاری این همه‌پرسی از شروط اصلی حزب لیبرال دموکرات در ائتلاف با حزب محافظه‌کار برای تشکیل دولت پس از انتخابات سراسری 2010 بود. همه‌پرسی از مردم می‌پرسید که آیا روش کنونی نخست‌نفری با روش حذفی دوری جایگزین شود یا خیر. رأی‌دهندگان این پیشنهاد را رد کردند.

میزان مشارکت مردم در همه پرسی دوم نیز 42٫2٪ بود که 68٪ خیر گفتند و 32٪ آری.

در نهایت سومین و آخرین همه پرسی درباره عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا بود که در 23 ژوئن 2016 برابر 3 تیر 1395 برگزار شد. نتیجه نظرخواهی، خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا بود. عضویت در اتحادیه اروپا از زمان پیوستن بریتانیا به اتحادیه اقتصادی اروپا در 1973 موضوعی مجادله برانگیز بوده است. در این همه پرسی نیز میزان مشارکت به رغم آنکه از دو همه پرسی قبلی بیشتر بود اما بازهم از میزان 72 درصد بالاتر نرفت.

جدول انتخابات سراسری بریتانیا طی سالهای 1945 تا 2015 نیز به ما نشان میدهد نرخ مشارکت مردم انگلیس از سال 2000 به بعد، به پائین تر از 70 درصد افت داشته و در طی 15 سال اخیر میانگین 65 درصدی داشته است.

سوال اینجاست که چرا میزان مشارکت در مهمترین تصمیم مردم انگلیس و در حالیکه این موضوع از ماه ها و بلکه سالها قبل بحث داغ رسانه ها و شخصیت های مختلف جریان ساز بوده است کماکان پایین تر از حد انتظار بوده و تقریبا 30 درصد واجدین شرایط اصلا تمایلی به شرکت در این همه پرسی نداشته اند!

این پرسشی است که پاسخ به آن نیازمند واکاوی بیشتر جامعه انگلیس و بلوغ دموکراسی در این کشور است. این مشارکت را مقایسه کنید با مشارکت 98 درصدی مردم ایران در رای به جمهوری اسلامی در فروردین 1358. آیا اگر نتایج یک همه پرسی با این اهمیت و این حجم تبلیغات رسانه ای در کشور ما ایران، این چنین بود، آیا تیتر رسانه هایی چون بی بی سی و سی ان ان نمیشد؟ آیا ایران و ایرانیان را به خاطر میزان کمتر از حد انتظار مشارکت ملامت و تمسخر نمی کردند؟! اما اگر 30 درصد مردم انگلیس در مهمترین تصمیم نیم قرن اخیرشان مشارکت نداشته باشند اصلا جای تعجب و سوال ندارد و رسانه ها در این موضوع در سکوت محض به سر می برند!