نشنال اینترست در مطلبی به بررسی همکاری‌ها و اختلاف‌نظر‌های ایران و روسیه پرداخت.

آیا تهران و مسکو پس از توافق هسته‌ای ایران می‌توانند دوست باقی بمانند؟

به گزارش قدس آنلاین به نقل ازباشگاه خبرنگاران جوان؛ خصومت ایران و آمریکا همواره عاملی بوده است که تهران را به نزدیکی بیشتر به روسیه سوق داده است. نزدیکی ایران و روسیه علی‌رغم دخالت‌های شوروی سابق در امور ایران و اختلاف نظر بین دو کشور در برخی مسائل سیاسی – مانند محدوده دریای خزر، سطح تولیدات نفتی و همکاری روسیه با دشمنان ایران – صورت گرفته است. حتی همکاری‌های روسیه با ایران مانند اتمام ساخت نیروگاه اتمی بوشهر و فروش اسلحه به ایران با تاخیرهای صورت گرفته در انجام آن‌ها، اختلاف نظر بر سر شرایط قراردادها و حتی لغو توافقات روبرو شده است که می‌تواند نشانگر روابط نه چندان گرم این دو کشور باشد.
حال، بسیاری از ناظران معتقدند در صورتی که روابط ایران و روسیه رو به بهبود نرود، ایران ممکن است بیش از پیش به غرب رو برده و از روسیه دور شود. هنگامی که توافق هسته‌ای ایران و غرب حاصل شد، برخی از روس‌ها احساس کردند زمانی که همیشه از آن بیم داشتند فرارسیده است. برخی از روسیه، برای از دور خارج کردن مذاکرات هسته‌ای ایران طلب کمک کردند. اما در نهایت دریافتند هرگونه سنگ اندازی روسیه در مذاکرات بین واشینگتن و تهران، تنها به توافقی منجر می‌شود که روسیه در آن جایگاهی نداشته است. در این صورت، چهره مسکو، ضعیف به تصویر کشیده می‌شد.
این در حالی است که اکنون روشن شده، توافق هسته‌ای ایران به آشتی تهران و واشینگتن نخواهد انجامید. به همین دلیل، روابط تهران و مسکو نیز نه تنها تضعیف نشده است، بلکه به تازگی سطح تازه ای از روابط این دو کشور را شاهد بوده ایم.
برای مثال، به تازگی همکاری‌های ایران و روسیه برای کمک رساندن به دولت سوریه افزایش یافته است. به این ترتیب، سوریه توانست قلمروهایی که به دست تروریست‌ها گرفته شده بود را از آن‌ها بازپس گیرد. همچنین در ماه آوریل (30 روز منتهی به 11 اردیبهشت)، خبرگزاری رسمی روسیه اعلام کرد تحویل سامانه ضد موشکی اس-300 روسیه به ایران آغاز شده است. این در حالی است که روسیه می‌بایست این سامانه را در سال 2007 به ایران تحویل می‌داد. اما دیمیتری مدودف – رئیس جمهور وقت روسیه – در سال 2010 این قرارداد را لغو کرد. لغو این قرارداد تنش‌های زیادی را بین تهران و مسکو آغاز کرد.
علاوه بر این، همکاری اقتصادی ایران و روسیه نیز به تازگی افزایش یافته است. علی لاریجانی اعلام کرد ایران به روسیه برای سرمایه‌گذاری در هر زمینه‌ای اولویت می‌بخشد. همچنین یکی از مقامات ارشد گمرک روسیه اعلام کرد ایران تعهد کرده است روسیه را به عنوان تامین کننده مواد غذایی فاسد شدنی، جایگزین ترکیه کند. همچنین ایران و روسیه تفاهم نامه‌ای را مبنی بر توسعه حمل و نقل ریلی به امضا رساندند و درباره سرمایه‌گذاری روسیه در بخش زیرساخت حمل و نقل ایران مذاکره کردند.
در زمینه همکاری‌های دیپلماتیک نیز بین ایران و روسیه همکاری‌هایی صورت گرفته است. جواد ظریف – وزیر امور خارجه ایران – اظهار امیدواری کرد همکاری ایران و روسیه بر حل مشکلات "ناگورنو قره‌باغ" و نیز بازبینی در مرزهای آبی دو کشور در دریای خزر کمک کند. روسیه در تلاش است ایران را به عضویت سازمان همکاری شانگهای درآورد. با این حال، روسیه تا کنون نتوانسته است موافقت چین را برای این امر کسب کند.
این در حالی است که روابط ایران و روسیه همواره در هماهنگی کامل به سر نمی‌برد. برای مثال، از دست دادن بخشی از مرزهای ایران در زمان شوروی سابق و همچنین دخالت‌های آشکار شوروی در امور داخلی ایران در قرن‌های 19 و 20 میلادی، از نارضایتی‌های این کشور است. کمک روسیه به تجزیه‌طلبان در پی جنگ جهانی و نیز کمک روسیه به بغداد در جنگ هشت ساله ایران نیز شامل این نارضایتی‌ها می‌شود.
ایران از روسیه در زمینه‌های دیگری نیز شکایت دارد. روسیه در شورای امنیت سازمان ملل متحد نتوانست قطعنامه های علیه ایران را وتو کند. روسیه ساخت و اتمام نیروگاه بوشهر را به تعویق انداخت. روسیه همچنین اسلحه‌های خریداری شده به وسیله ایران را با تاخیر به این کشور تحویل داد. اهداف روسیه در سوریه نیز گاهی با اهداف ایران متفاوت است. در آخر، دوستی نزدیک روسیه با دشمنان سرسخت ایران مانند اسرائیل و عربستان نیز نارضایتی ایران را برمی‌انگیزد.
با تمام این‌ها، اکنون روسیه و ایران بر تصمیم گرفته اند بر مسائلی که برای هردو منافع مشترک دارد توافق کنند. آن‌ها همچنین به اختلافات موجود اجازه نمی‌دهند در منافع مشترکشان تاثیرگذار باشند. در نتیجه به نظر می‌رسد همکاری و اختلاف نظرهای ایران و روسیه در آینده نیز به همین ترتیب ادامه پیدا کند.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.