مشکلی که از وزارت کار گرفته که اصلی ترین وزارتخانه درگیر این موضوع به حساب می آید، وزارت علوم با دانش آموختگانی که پشتشان به جایی گرم نیست، وزارت آموزش و پرورش و حتی ورزش و جوانان تا وزارت نفت را با موضوع دانش آموختگان بیکار مربوط می شود.

به قول آقای رئیس جمهور در حال حاضر نزدیک به یک میلیون نفر دانش آموخته بیکار در این شرایط داریم. بنابر این الان با درس نمی توانید به تنهایی بر سر یک کار با درآمد لااقل مطمئن بروید(هر چند یادمان نرفته که رفع معضل بیکاری از وعده های انتخاباتی رئیس جمهور عزیز و استراتژیست مان بود*).شنیدن این صحبت ها از مقام های رده بالای اجرایی کشور، هر مخاطبی را به این فکر فرو می برد و سرانجام رسیدن به این جمله که اگر تحصیلات دانشگاهی برای عده ای آب نداشت، برای عده ای لااقل نان که داشت!

گفته می شود برای رسیدن به اشتغال و توسعه پایدار نیازمند نگاه به داخل هستیم و توسعه مبانی اقتصاد مقاومتی از الزامات این موضوع می باشد و این صحبت ها برنامه ریزی جامعی برای رفع این مشکل از سوی مدیران و قانون گذاران می طلبد. متاسفانه برنامه ریزی در برنامه ششم توسعه که می بایست سندی جامع برای پیشرفت یک کشور باشد مغفول مانده است و حتی مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی نیز به نداشتن برنامه ای از سوی دولت برای رفع بیکاری و اشتغال اذعان دارد و از دولت می خواهد برای این دغدغه حال حاضر کشور در برنامه خود برنامه ریزی هایی انجام دهد. در واقع نکته این است که واقع گرایی همواره از مشکلات اساسی برنامه ریزی های خرد و کلان بوده است. مگر در برنامه قبلی توسعه، ما به دنبال افزایش محصلان در مقاطع دانشگاهی و بخصوص تحصیلات تکمیلی نبودیم که حالا از ضررهایی که این دیدگاه در کشور می تواند داشته باشد سخن می گوییم. آیا هدف ما از برنامه ششم توسعه تنها بیان گوشه ای از آرزوهایمان است یا افزایش توسعه و پیشرفت در کشور؟ بگذریم از سیاست های رشد جمعیت در این برنامه که حذف شده و طرح خاصی برای آن تعریف نشده است.

به هر حال واقع گرایی نکته ای است پر اهمیت و در این روزها که سرشماری عمومی نفوس و مسکن در حال اجراست امیدواریم با استخراج اطلاعات درست و جامع از تمام خانوارهای ایرانی بوسیله مرکز آمار ایران و بررسی توسط سازمان برنامه و بودجه شاهد برنامه ریزی به واقع جهادی برای رفع مشکلات همه ملت عزیزمان باشیم، نه قشری خاص!