قدس آنلاین - سر چهار راه و در شلوغی کلافه کننده خیابان، جوانی که در سرمای بهمن ماه تی شرت پوشیده است و بازوان ستبری دارد، از ماشینش پیاده شده است و به راننده ای که اتفاقاً او هم جوان است پرخاش می کند که برود و او هم چیزی می گوید و دقایقی بعد جوانی که نخست بگو مگو را شروع کرده است به سمت جوان دوم حرکت می کند دو جوان روبروی هم قرار می گیرند. جوان اولی مشخص است اهل بدن سازی است و دومی کاپشن پوشیده و لاغر اندام است و چند ثانیه بعد، مشت های جوان تنومند است که جوان لاغر اندام را نقش بر زمین می کند.

جماعت می دوند و جوان تنومند با یکی از آن ها هم درگیر می شود. دقایقی بعد با بوق بوق اتومبیل ها، جوان تنومند سوار ۲۰۶ خودش می شود و مغرورانه صحنه مبارزه خیابانی را ترک می کند و جوان دوم که خانمی همراه اوست هم سوار ماشینش می شود و به راه خودش می رود.

بعد از ماجرا، من به عنوان شهروند و فردی که این صحنه را دیده است می مانم که چه شد و چرا به این راحتی ما ایرانی ها اگر بتوانیم و زورمان برسد مشت و لگد حواله هم می کنیم و چه شده است که به این جا رسیده ایم که با کوچکترین اتفاق از کوره در می رویم و دعوا راه می اندازیم؟

این دعوا تنها با رد و بدل شدن چند مشت و لگد و مقداری فحش به پایان رسید. یکی غالب و دیگری مغلوب صحنه را ترک کردند اما، همیشه دعواها ختم به خیر نمی شوند و شنیده ایم و خوانده ایم که دعوایی سر هیچ و پوچ سبب مرگ فردی شده است و خانواده وخانواده هایی را داغدار کرده است و یکی را روانه زندان تا مدتی آب خنک بخورد که کشور بی حساب و کتاب نیست.

متاسفانه کاسه صبرمان خیلی زودتر از آن چه فکرش را می کنیم و انتظار داریم لبریز می شود و این جای بررسی و تامل فراوان دارد، تاملی که البته در پی آن راه حلی هم ارایه شود. به نظر می رسد،این سرریز شدن کاسه صبر در کمترین زمان،حالا به کودکان هم سرایت کرده است و می توان کودکانی را دید که زود پرخاش می کنند و زود از کوره در می روند.چند وقت پیش بود که از دوستی شنیدم در مدرسه ای که فرزندش تحصیل می کند، یکی از بچه ها با مداد پشت گوش همکلاسی اش می زند و او را زخمی می کند آن هم در دوره ابتدایی!

باید دلیل و انگیزه های این برخورد ها را پیدا کرد و در این زمینه هم باید با کودکان کار کرد. باید به آن ها آموخت که در زمان عصبانیت چه بکنند و چه نکنند تا در لحظه رویارویی با همسالان و یا دیگر افراد اجتماع رفتار آن ها پشیمانی به بار نیاورد.

کوتاه سخن این که در ما ایرانی ها خیلی زودتر از آن چه فکر می کنیم از کوره در می رویم و خیلی زود کاسه صبرمان لبریز می شود. این از کوره دررفتن حتی به دنیای مجازی ما هم سرایت کرده است و در این زمینه هم تا دلتان بخواهد می توان مثال آورد پس باید فکری کرد و برنامه ریزی کرد هم کوتاه مدت و هم دراز مدت.