قدس آنلاین-نشانه‌ها در شعر به دو گروه عمده تقسیم می‌شوند؛ یک گروه شامل نشانه هایی است که مدلول خود را با کمترین حرکت ذهنی فاش می‌سازند. هرچه از عمر و کارکرد این نشانه‌ها هم که گذشته باشد، برای درک آن‌ها به حرکت ذهنی کمتری نیاز خواهد بود تا جایی که نشانه دیگر نشانه نیست و خود مدلول است!

رابطه آتش و دود یا عابر و رد پا از این دست نشانه هاست و درمورد نشانه‌های استعاری رابطه ماه و معشوق یا چشم و نرگس دیگر ماهیتی نشانه‌ای بر متن حاکم نیست و رابطه از نوع معناشناختی است.

گروه دیگر نشانه‌ها شامل نشانه‌هایی است که بیشتر وابسته به استنتاج مخاطب‌اند. رابطه مستقیمی بین این نشانه‌ها و مدلول شان وجود ندارد، بنابراین مخاطب باید برای درک نشانه اقدام به نوعی استدلال و استنتاج نماید.

نشانه‌ها در شعر «سید مهدی مرادیان» از نوع دوم است. امضای بیل بر دست‌های پدر و مُهر بر پیشانی او نشانه هایی است که در شخصیت پردازی او ایفای نقش می‌کند.

«مرادیان» از میان بی شمار نشانه ها، آن هایی را گزینش کرده است که کاراکتر پدر را آن گونه که بوده شکل بدهد: زحمتکش و متدین. این شکل دهی شخصیت طی پروسه نشانه شناسی استنتاجی به انجام رسیده است، چرا که نه حرفی از زحمتکش بودن پدر و نه سخنی از ایمان دینی پدر به میان آمده است و صرفاً به نشانه گذاری اکتفا شده است.

در انتها نباید از تعبیر درخشان «کاغذ سپید» الهام گرفته از تعبیر «لوم سپید» جان لاک، فیلسوف شهیر انگلیسی قرن هفدهم به راحتی گذشت که به شعر عمق و غنایی ویژه بخشیده است.

• ادامه ها/ سید مهدی مرادیان/ ماه باران/ ۱۳۹۵/ صفحه ۳۲.