خداوند برای تو کافی است!

* سید‌مصطفی حسینی‌ راد

أَلَیْسَ اللهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ

«آیا خداوند کفایت‌کننده [امور] بنده‌اش نیست؟ »

سوره مبارکه زمر آیه ۳۶

چرا ما انسان‌ها سال‌های سال زندگی می‌کنیم و نمی‌فهمیم که «مفهوم» زندگی چیست؟ روزها می‌دویم و تلاش می‌کنیم و شب‌ها را به امید روزی دیگر به صبح می‌رسانیم، می‌دویم و می‌دویم و می‌دویم تا خسته و پیر و فرسوده شویم در آرزوی اینکه «زندگی» بهتری داشته باشیم! واقعاً «زندگی بهتر» کدام زندگی است و چه مشخصاتی دارد؟

داشتن مال و اموال بیشتر؟ خانه بزرگ‌تر و خودروی گران‌تر؟ پست بالاتر و قدرت بیشتر؟ آیا داشتن این‌ها برای زندگی بهتر یا بهترین زندگی، «کافی» است؟ همه پرسش همین است! چه چیزی برای انسان «کافی» است و او را بی‌نیاز می‌کند؟ مال و اموال، خانه بزرگ، خودروی زیبا، پست عالی، زن و فرزند و... همه این‌ها را باید از داست داد! این سرنوشت محتوم انسان‌هاست. پس عقل حکم می‌کند به دنبال چیزی باشیم که «ماندگار» باشد. همیشگی و پایدار باشد. از دست نرود. به پایان نرسد و همیشه بتوان به او تکیه و اعتماد کرد.

چنین کسی است که می‌تواند «کفایت‌کننده» ما و زندگی ما باشد. کیست که همیشگی و پایدار است، هرگز نمی‌میرد، قدرتش پایان‌ناپذیر است و مهربانی‌اش از همه بیشتر؟ او همان کسی است که ما را آفریده است، و تمام جهان را آفریده است تا در نظمی شگرف دور ما بچرخد و ما این گَردش را ببینیم و عاقل شویم و دور او که آفریدگار یگانه است بچرخیم، دست در دست کائنات.

حالا این خدای مهربان و توانا دارد از ما می‌پرسد که: «آیا خداوند کفایت‌کننده [امور] بنده‌اش نیست»؟ جالب اینجاست که این آیه شریفه لحن خبری ندارد بلکه لحن سؤالی دارد! چرا؟ چون مخاطبش (در مقیاس کلی و نه در شأن نزول آیه شریفه که خطابش به پیامبر گرامی‌مان است) ما انسان‌ها هستیم که «ظلوم» و «جهول»ایم. نادانیم و ستمکار، زیرا حاضر نیستیم نادانی و ناآگاهی بی‌انتهای خود را بپذیریم. پس در برابر چنین موجودی نمی‌توان همان اول، حرف آخر را زد!

وَ کَفَی بِاللهِ وَکِیلاً/ نساء- ۱۷۱؛ «و خدا برای کارسازی (امور هستی) کافی است». این چیزی است که قرآن از ما و همه «اهل کتاب» و در مقیاس بالاتر همه انسان‌ها می‌خواهد که آن را باور کنیم. همه کسانی که به این باور رسیده‌اند که «خداوند» برای اداره امورشان کافی است و اوست که بهترین تکیه‌گاه است، نه تنها زندگی مادی و دنیوی زیباتر، آرامتر و بهتری دارند بلکه زندگی اخروی آن‌ها نیز در ناز و نعمت جاودان و در جوار رضوان حضرت یزدان خواهد بود.