قدس آنلاین - گروه استانها - حسین احمدی: مثلاً وقتی به دیدنِ عجایبِ ادارات می روم... مواجه می شوم با عنوان های من درآوردی و پُست هایی که در ساختار سازمانی اصولاً جایی ندارند... می بینم چند صندلی را به زور چپانده اند با برچسب های ابداعی، تا کسی را کاردار کنند... کسی را که مثل روز پیداست، نورچشمی ست!
اینکه بعد از رویارویی با این عنوان ها چشم می چرخانم پی نظارت دستگاه های مسئول که دیگر واجبی حضورشان به شدت برایم کلید خورده! اما...
اصلاً چند مدت است از بین «حرف های من درآوردی»، «سیاست های من درآوردی»، «عنوان های من درآوردی» و « غذاهای من درآوردی»؛ عنوان ها برایم جایگاه خاصی پیدا کرده اند.
جوری که این ابداع بی اساس و وصله ی نافرم، براحتی قدرت آن را دارد که آفلاین ام کند! همین سبک درحال تکثیری که کاش سوپرمنی زودتر جلوی قارچ شدنش را بگیرد!
بعضی وقت ها گنجایش سوال دانی مغزم که پُر می شود، از حوزه اسامی نامعقول سازمان ها می زنم بیرون و پایین پله های یکی از همین ادارات در گرمای عرق چکان تیرماه می نشینم و خلوت می کنم با خودم.
می گویم: جوش بی فایده نزن... شاید همین من درآوردی ها که حالا یک صندلی و یک حقوق ماهیانه برایش ترتیب داده اند، چند سال دیگر بشوند پُست های مرسوم... همین اتیکت های اختراعی زجرآور... خدا را چه دیدی!
و بیایند واقعاً کمک آبدارچی، روزنامه قیچی کن، پیک داخلی، ماساژور روحی و لطیفه بگو و الباقی برای دستگاه های دولتی استخدام کنند!
نمی دانم چرا هربار با شنیدن نام پُست های ساختگی، فی الفور یاد اسم های سرخپوستی می افتم! از این بابت که عجیب و قابل تأمل اند و برای پذیرفتن شان باید قدری با استدلالات ذهنی کلنجار رفت.
مثل شنیدن اسامی سختِ «ایستاده با مُشت»، «اُفتاده از اسب»، «خرس جهنده»، «ابر سرخ»، «مارِ بزرگ»، «کله ی گاو» و «بالا رونده»!
نظر شما