به گزارش قدس آنلاین، امروز اول مهر است و ۴۹ سال از ماجرای آشنایی من و تو می گذرد. بدون آنکه از یادم بروی! و امروز صبح(۹۷/۷/۱) که با تو سخن گفتم همان هیبت و عظمت و عزت را برای من داشتی بلکه بیشتر و عزیزتر!

 هیچوقت تا آنروز آنقدر نترسیده بودم! کودکی روستایی بدون کوچکترین آشنایی با میز و نیمکت و تخته سیاه و معلم و کتاب و دفتر و قلم و تویی که ناگهان وارد شدی و ما همه بی اختیار بپا خواستیم! زانوهایم می لرزید.

نمی دانستم چه اتفاقی قرار است بیفتد! و ناگهان صدای دو رگه و پر صلابت تو همه ی فضای کلاس را از آن خود کرد! آنگاه که گفتی: "بچه ها سلام خوش آمدید" کمی آرام شدم و لرزش بدنم کم شد و راغب و امیدوار شدم به ادامه ماجرا!

از ما خواستی خودمان را معرفی کنیم. به من که رسید، نزدیک بود اسمم را فراموش کنم اما "لبخندهای تو اولین دستانی بودند که به کمک من آمدند"! لبخندهایت همیشه پایدار باد جناب آقای "اسدالله مسعودی" معلم کلاس اول خوشتیب و خوش پوش و با هیبت من! امروز هم روز توست و هم روز من و هم روز روشن شدن چراغ علم و دانش! آرزوهایت را برای داشتن ایرانی آباد و آزاد و باعظمت همواره پاس می دارم و برای آن بخشی که هنوز دغدغه اش را داری من نیز با تو همدردم، زیرا به تاسی از تو من نیز این مسیر پر از بیم و امید را ۳۰ سال پیمودم! اول مهر بر تو و بر همه ی آنانی که قدرشناس معلمان خویش اند، مبارک باد!

انتهای پیام/