وحید شمسایی پس از بازگشت تیم ملی فوتسال ایران از جام ملت‌های آسیا در جمع خبرنگاران اظهار داشت: خدا را صد هزار مرتبه شکر؛ ما دو سال پیش در فینال به ژاپن باختیم و دو سال است ناراحت بودم که چرا نتوانستم جام قهرمانی را تقدیم کشورم کنم. ممنونم از مردم که دو سال من را تحمل کردند و امروز با جام آمدم. بچه‌ها، کادر مدیریتی و فدراسیون و کمیته فوتسال همه همراه بودند. سیزدهمین قهرمانی به نیت 13 رجب امیرالمومنین، قشنگ‌ترین هدیه‌ای است که من و بچه‌ها می‌توانستیم تقدیم کنیم.

وی در پاسخ به سؤالی در مورد نقش خودش در این قهرمانی خاطر نشان کرد: من هیچ وقت نقش خودم را نه بالا می‌برم و نه پایین. ما همه یک تیم و کارگروه هستیم و هر کسی کار خودش را انجام می‌دهد. من مسئولیت فنی را دارم؛ یک کادر مدیریتی هم داریم که فدراسیون و کمیته فوتسال هستند و یک بخش هم بازیکنان داخل زمین هستند که باید کار اجرایی کنند. خدا را شکر همه همراه بودیم و این قهرمانی را به مردم تقدیم می‌کنم.

سرمربی تیم ملی فوتسال درباره بحث تمدید قراردادش و اینکه چقدر امیدوار است این بازیکنان در جام جهانی بدرخشند، گفت: پدیده‌های جدیدی مثل فرانسه، هلند، تاجیکستان و افغانستان به جام جهانی راه یافتند. این نشان می‌دهد که کسی نمی‌تواند بگوید من برنده یا بازنده‌ام. درباره قرادادم من و آقای کریمی مدیر تیم، دوست‌های صمیمی هستیم. من قبل از جام ملت‌ها هم می‌توانستم قرارداد ببندم، اما گفتم به مسابقات می‌روم و اگر قهرمان شدم قرارداد می‌بندم و اگر قهرمان نشدم به خانه می‌روم. الان با قهرمانی آمدم و باید بشینیم به یک جمع‌بندی برسیم. اعتبار همه ما وسط است و باید بهترین باشیم. اگر بهترین باشیم می‌توانیم کارهای بزرگی کنیم. این هم در صورتی است که کارهای بزرگ پیش روی ما بگذارند، بازی‌های دوستانه و پشتیبانی، آن موقع می‌توانیم دنبال هدف‌های بزرگ باشیم.

شمسایی راجع به فاصله کم تیم‌ها در آسیا نیز تصریح کرد: هفت بازیکن افغانستان که در لیگ ایران بازی می‌کنند، این تیم مربی ایرانی هم دارد. خیلی خوشحالم که یک ایرانی این تیم را بالا آورد. در سطح دنیا هم همین است؛ قبلاً اسمی از مراکش می‌شنیدید؟ الان هفت گل به آرژانتین می‌زند و قهرمان آفریقا می‌شود. فرانسه هم 20 روز پیش برزیل را برده است. ژاپن قهرمان دوره قبل حذف شده است. این نشان می‌دهد پیشرفت در فوتسال بسیار زیاد است. ازبکستان بهترین مربی دنیا را آورده است. این دوره اکثر مربیان بزرگ دنیا در آسیا بودند. کار سختی است، کار سخت هم آدم‌های بزرگ، مدیریت و پشتیبانی را می‌طلبد.