حجت الاسلام و المسلمین غلامرضا رئیسیان در گفت و گو با قدس آنلاین عنوان کرد: بر اساس معیارهای معتبر، تحول و پیشرفت و تعالی هر جامعه ای مرهون آموزش و پرورش است. حوزه و دانشگاه دو نهاد آموزشی و پژوهشی کشور هستند.
وی افزود: اگر این دو نهاد آموزشی و پژوهشی با هدف تعالی و رشد جامعه، دارای همسویی و همگرایی باشند شاهد تحولات چشمگیری خواهیم بود. حوزه و دانشگاه ابتدا باید در هدف با یکدیگر وحدت داشته باشند. هدف نیز باید رشد و تعالی جامعه در زمینه های مختلف انسانی باشد.
وی بیان داشت: هرچه این دو نهاد با یکدیگر هم افزایی داشته باشند شاهد تحول بیشتری خواهیم بود. به خصوص اینکه علوم انسانی در تمام تحولات حرفی برای گفتن دارد. تمامی تحولات اجتماعی در جهان، پشتوانه ای از علوم انسانی داشته است. این رشته علمی می تواند تاثیرگذاری زیادی در فعالیت های اجتماعی داشته باشد.
رئیس دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی مشهد تصریح کرد: بسیاری از مشکلات جامعه، در زمینه های مختلف با هم سویی و هم افزایی حوزه و دانشگاه قابل حل است. رشد و بالندگی اجتماعی در گرو وحدت این دو نهاد آموزشی و پژوهشی است.
وی در پاسخ به این سوال که آیا اکنون وحدت حوزه و دانشگاه به صورت عملی محقق شده است گفت: به نظر من تا تحقق کامل وحدت حوزه و دانشگاه هنوز راه زیادی باقی است. مهمترین مانع، نوع نگاه این دو نهاد به یکدیگر است. به عبارت دیگر نگاه دانشگاه به حوزه به عنوان یک نهاد تاثیرگذاردر امر آموزش نگاه مثبتی نیست.
وی ادامه داد: از طرفی دیگر حوزویان نیز با توجه به تاریخ طولانی تاسیس دانشگاه در جهان و خواستگاه آن که در کشورهای غربی بوده و از غرب وارد ایران شده است، تصویر صحیح و واقع بینانه از دانشگاهیان در ایران ندارند. نزدیک شدن این دو نهاد به یکدیگر بسیار ضروری است.
وی خاطرنشان کرد: از جمله راهکارهایی که برای هم سویی حوزه و دانشگاه می توان نام برد، برپایی نشست های مشترک و پژوهش های سازنده است. اکنون در دانشگاه اساتید متعهد و دلسوزی وجود دارند. ضمن اینکه برخی از علوم انسانی مانند روانشناسی و اقتصاد و... و. علومی هستند که در دنیا سابقه ای طولانی داشته و مبنای بسیاری از تصمیم گیریها بوده و تاثیرگذارند. ایرادی ندارد که روش را از آنها بگیریم. اما باید این روش نهادینه شود.
دکتر رئیسیان ابراز داشت: در برخی از علوم مانند روانشناسی بسیاری از روایات و احادیث اسلامی در دسترس ماست. اما باید قبول کرد که غربیها نیز در این زمینه بسیار کار کرده اند. لذا باید از روش آنها استفاده کرد. حوزه باید دانشگاه را بپذیرد و از آن طرف دانشگاه نیز باید حوزه را به عنوان نهادی که می تواند محتواهای علمی و مذهبی و معارف دینی عرضه کند قبول داشته باشد.
وی تصریح کرد: به عبارتی دیگر باید مفاد و مضمون و محتوا را از حوزه بگیریم و از روشهایی که در غرب کار شده به خصوص رشته هایی که جنبه تجربی دارند استفاده کنیم. در اینصورت تلفیقی از روشهای تجربه شده موفق خواهیم داشت. سپس محتوا را باید از حوزه که مضامین دینی در آن یافت می شود، دریافت کرد.
وی اضافه کرد: برای اینکار نیاز به گفت و گو و برگزاری نشستهای فراوان بین حوزه و دانشگاه است. این نشست های علمی باید در زمینه علوم های انسانی و در سطح اساتید و دانشجویان و طلاب برگزار شود.
وی با اشاره به تالیف مجزای رساله ها و پایان نامه ها مطرح کرد: می توان رساله ها و پایان نامه های مشترک بین حوزه و دانشگاه تالیف شود. یعنی یک حوزوی و دانشگاهی موضوعی که جامعه محور و مورد نیاز اجتماع باشد را انتخاب و در مقام عمل و اجرا یکدیگر را درک کنند. در اینصورت معایب یک نفر توسط دیگری پوشش داده شده و یا از مزایای طرف مقابل استفاده خواهد نمود.
وی اظهار کرد: متاسفانه گاهی اوقات شاهد القائات منفی و برخی بدبینی ها بین این دو نهاد آموزشی و پژوهشی هستیم. برخی صحبت ها و موضع گیری ها باعث سست شدن وحدت بین حوزه و دانشگاه می شود. هر چه فاصله این دو نهاد از یکدیگر بیشتر شود، مشکلات اجتماعی افزایش می یابد.
وی ابراز کرد: باید ابتدا هر دو طرف قبول کنند که طرف مقابل هم دارای توانایی های فراوانی است. سپس با یکدیگر همراه و همگام شوند تا بتوانند مشکلات جامعه را حل کرده تا جامعه به پیشرفت و تعالی برسد.
انتهای پیام/
نظر شما