محسن ذوالفقاری/

چالش لبخند در فضای مجازی، لابد هزار جور واکنش مثبت و منفی را به دنبال داشت، اما برای من و خیلی‌ها، بهانه‌ای شد تا این بار با دقت در چهره‌های خندان و بشاش شهدا سیر و سیاحت کنیم و بیشتر بیندیشیم. بعدش هم یادمان بیاید که انگار آیه: «فرحین بما آتاهم الله من فضله و یستبشرون بالذین لهم یلحقوا بهم من خلفهم اَلّا خوف علیهم و لاهم یحزنون» استنادی قرآنی برای همین چالش لبخند است. به ترجمه آیه دقت کنید: «آنان به خاطر آنچه خداوند از فضلش به آن‌ها داده، شادمانند و به کسانی که به دنبال ایشانند، ولی هنوز به آن‌ها ملحق نشده‌اند، مژده می‌دهند که نه ترسی بر آن‌هاست و نه غمی خواهند داشت». خلاصه شاید برای نخستین بار یک کمپین مجازی سبب شد بعد دقت در آیات قرآن و خواندن تفسیرش این طور نتیجه بگیرم که:

۱- شادی شهدا به خاطر الطاف الهی است، نه عملکرد خودشان.

٢- شهدا از همرزمان خود دل نمی‌کنند و آینده خوب را به آن‌ها بشارت می‌دهند.

۳- کامیابی شهدا، همیشگی است و هرگز غم از دست دادن نعمتی را ندارند.

در ضمن یاد صحبت‌های رهبر انقلاب در جمع خانواده شهدا افتادم که: «... قضیه این‌جوری است؛ این کلام خدا است، مژده‌ی خدا است که می‌گوید این‌ها زنده‌اند، پیش خدایند، مورد لطف الهی‌اند، مورد رزق الهی‌اند، خرسندند، خوشحالند؛ به من و شما هم پیغام می‌دهند و می‌گویند که بدانید اگر از این راه بیایید، در این سرمنزل نه غم هست، نه نگرانی؛ نه ترس هست و نه حزن... راه این است. راه را درست رفتند، صحیح رفتند، درست حرکت کردند».

پ.ن اول: شهدا زنده‌اند و همان‌طور که خودشان شادمانند، ترس و غم و دلهره و دلسردی را از کسانی که دنباله‌رو آن‌ها هستند می‌گیرند. بنابراین هر قدر جامعه‌ای به یاد شهدایش باشد، شادمانی‌اش بیشتر است و نگرانی و اضطراب و دلهره‌اش کمتر.

پ. ن دوم: راستی... زنده نگه داشتن یاد شهدا فقط به گریه و زاری و عزاداری است؟ گفتن از لبخندها و شادمانی ابدی آن‌ها، تلاش برای نشاط جامعه نیست؟

پ. ن سوم: شهدا در قهقهه مستانه و شادی وصولِ «عند ربهم یرزقون» شادمانند و به پیروانشان نیز بشارت می‌دهند نه ترسی بر آن‌هاست و نه اندوهگین می‌شوند.