ای خواهر محنت کشیده رضا(ع) و ای سفر کرده به شوق دیدار ولی خدا! بارگاه نورانی ات، هنوز بوی مدینه می دهد. شمیم خوش شهر پیامبر(ص) که آن را به اشتیاق ملاقات دوبارة برادر، ترک کردی و آوارگی و رنج سفر را بر خود هموار نمودی. کیست که همچون تو حجت زمان خود را با بصیرت علوی بشناسد و مشتاق درک محضر معنوی او باشد، ولی از جور ظالمان زمان، هم نفس حرمان گردد!؟ مگر سختی راه و دوری مسافت، می تواند در عزم دختر گرامی موسی بن جعفر (ع) خللی ایجاد کند!؟

آن روز که گام بر افق بی تاب چشم هایمان نهادی و شهر قم با قدوم مبارکت منور شد، پای قدم هایت، قربانی کردیم تا بلا از وجود نازنین تو دور شود و کریمه خاندان موسوی، گرمای خورشید رضوی(ع) را برایمان به ارمغان بیاورد. ولی بهار جوانی ات، چه زود در ناباوری چشمانمان به خزان نشست! تقدیر نبود که چشمان مشتاقت، با دیدگان منتظر برادر گره بخورد. مقدر شده بود که مضجع شریف تو، میزبان هر روزه دل های زائرانت از دور و نزدیک شود و از کوثر معارف آسمانی و عبادات روحانی ات، چشمه های علم و زهد، بر قلب نورانی قم جاری گردد. حرم نورانی تو، حرم پاک همه خاندان نور است و عطر یاس فاطمه(س) از آن به مشام می رسد. گلدسته های بارگاهت، آستان آسمانی امام هشتم(ع) را برایمان تداعی می کند. گویی هر بار که به پیشگاهت مشرف می شویم صدای ملکوتی حضرت رضا(ع)، در هوای قلب هایمان طنین می افکند که: «هرکس فاطمه معصومه(س) را در قم زیارت کند، مرا زیارت کرده است».

کریمه اهل بیت! اینک که در سالروز عروج غریبانه و فاطمه گونه تو، ضریح مطهرت، رخت سیاه بر تن کرده و عزادار اندوهِ التیام نیافته توست که دور از وطن و در حسرت دیدار برادر، چشم از جهان فرو بستی، ما خستگان و راه ماندگان طریق عشق نیز به شفاخانه تو پناه آورده ایم تا به آیین کرامت، از دریای شفاعت سیرابمان کنی! یا وَجیهَةً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعی لَنا عِنْدَ اللّه ...ِ