به گزارش قدس آنلاین، سیدجعفر ماه رخسار از پیر غلامان آستان آقا علی بن موسی‌الرضا (ع) است که بیشتر عمر بابرکتش را در حرم امام رئوف به ذکر و مرثیه‌سرایی برای اهل بیت (ع) پرداخته است.

او در گفت‌وگویی به بیان خاطراتی از مرثیه‌سرایی در حرم در سال‌های پیش از انقلاب پرداخته که در ادامه تقدیم می‌شود.

 قبل از انقلاب به حرم می‌آمدیم اما اجازه نداشتیم بخوانیم، یک شب با منبری‌های بالاخیابان به حرم آمدیم. آن زمان امام خمینی (ره) در تبعید بودند. من دیدم جمعیت زیادی در حرم است رو به ضریح حضرت گفتم:

آن سفر کرده که صد غافله دل همره اوست

هرکجا هست خدایا به سلامت دارش

از وسط جمعیت یکی از سرکشیک‌های خدام دست من را گرفت و گفت: تو نظم حرم را به هم ریختی و به اتاقش برد، آنجا بازجویی کردند و به ساواک خبر دادند. مردم حدود ۲۰۰، ۳۰۰ نفر ماندن و گفتند تا آزادش نکنید نمی‌رویم.

تا اینکه یکی از بندگان خدا واسطه شد و آزادم کردند اما گفتند فردا باید باز مراجعه کنی. فردا آمدم، تعهد گرفتند و گفتند: با بیش از سه نفر حق تجمع نداری.

بالاخره انقلاب شد و این محدودیت‌ها رفع شد و برنامه‌ها به جای ۳ نفر با جمعیت ۳۰۰ هزار و ۳ میلیون نفر برگزار می‌شد. بیشتر برنامه‌ها را من و آقای حسین‌زاده می‌رفتیم، ولی در ادامه آقای حسین‌زاده به مهدیه مشهد رفت اما من در حرم ماندم. آقای طبسی هم علاقه خاصی به من داشت.

اولین شعری که در حرم حضرت رضا (ع) خواندم این بود.

این رضا کیست که عالم همه خشنود از اوست

این رضا کیست که بر درد دل خلق دواست

ای ضعیفی که تو را پشت و پناهی نبود

شو پناهنده به شاهی که معین‌الضعفاست

این شعر برای مرحوم دکتر قاسم رسا، ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی است.

منبع: فارس

انتهای پیام/