به گزارش قدس آنلاین، حجت الاسلام حامد کاشانی درخصوص وضعیت شیعیان در دوران غیبت عنوان کرد: ما دردوره غیبت صاحب الزمان(عج) دسترسی به یقین نداریم و نمی توانیم در انجام کارها یا گرفتن تصمیمات مطمئن باشیم که اشتباه نکرده ایم. بسیاری از اوقات برای یک تصمیم، حجت عقلی داریم اما بعدها متوجه می شویم که اشتباه کرده بودیم. گاهی رفتار یا انتخابی انجام می دهیم و بعد متوجه می شویم که انتخاب ما با خطا همراه بوده است.

وی ادامه داد: وقتی به طور پیوسته خطای دید و خطای فکر و اندیشه داریم تنها دسترسی به حجت خداوند است که ما را مطمئن می کند که این رفتار یاتصمیم درست است یا نه اما متاسفانه اکنون به ولی معصوم خداوند دسترسی نداریم.

این پژوهشگر تاریخ با یادآوری زندگی افرادی که در زمان های گذشته در دوره حیات ولی معصوم خداوند می زیسته اند، تصریح کرد: وضع زندگی ما مانند مردمان گذشته نیست که در زمان حضور ولی خدا زندگی کرده و هنگامی که با مساله یا مشکلی روبرو می شده اند به ولی خدا که معصوم و بدون خطا بوده، مراجعه کرده و از او جواب را جویا می شدند.

وی با بیان اینکه انسانهای معمولی احتمال خطا دارند، ابراز داشت: چرا خداوند پیامبر معصوم را برای رسالت به مردم معرفی می نماید؟ چون تصمیمات انسان عادی قابل اطمینان نیست. باتوجه به اینکه ما در دوره غیبت حجت خداوند زدگی می کنیم، به صورت دائم مضطر و حیران هستیم، چه بخواهیم و چه نخواهیم. چه بدانیم و چه ندانیم.

حجت الاسلام کاشانی تاکید کرد: وظیفه ماست تا با بهترین تصمیم گیری ها و رفتارها، تا حد ممکن میزان خطا را کاهش دهیم اما نباید تصور کنیم که عاملی می تواند ما را از اضطرار خارج کند. گاهی اوقات حتی فقر و ناملایمات برای ما از این جهت مفید است که مضطر بودن را بیشتر برایمان عیان می کند. البته بر مسئولان واجب است که در بهتر شدن وضع معیشت مردم بکوشند اما اگر ماهانه مبلغ هنگفتی به ما بدهند و بگویند تمام درخواست های شما اجابت خواهد شد، اما بازهم اضطرار ما به گنج حقیقی عالم که دیگر گنج های دنیایی در برابر او هیچ هستند از بین نمی رود.

وی بااشاره به این نکته که به فردی که پدر و مادرش را از دست می دهد یتیم می گویند. اما یک یتیمی دیگر هم داریم که معنی آن فرق می کند و آن زندگی شیعه بدون حضور فیزیکی امام معصوم است، تاکید کرد: هر چیزی که اضطرار ما را کم کند مانند مسکنی است که فقط درد را تسکین می دهد در حالیکه از درون هنوز بیماری بهبود نیافته است. این اضطرار دائمی است و تا زمانیکه ولی خدا بازنگردد درمان نخواهد شد.

این کارشناس امور دینی با ذکر این نکته که در روایات ما عباراتی درخصوص ظهور وجود دارد که بسیار حیرت انگیز است، یادآور شد: روزی شیعیان دیدند که امام صادق(ع) درحال دعا بوده و درحال بکاء و گریه چنین عباراتی را بیان می فرمایند: "مولای من، غیبت تو خواب از چشمان من ربوده و بستر من را تنگ کرده و آرامش خواب ندارم، آسودگی من از بین رفته است. غیبت تو من را به مصیبت ها دچار کرده است" وقتی امام صادق(ع) با چنین اوضاعی از غیبت آخرین حجت خداوند نالان و گریان هستند آنگاه چطور می شود شیعیان او از عدم حضور مولا مضطر نباشند؟ این درد و اضطرار تاهنگام ظهور درمان نمی پذیرد.

 انتهای پیام/