به گزارش قدس آنلاین، حضرت رقیه(س) دختر سه ساله امام حسین (ع) است که در سال ۵۷ هجری قمری در مدینه به دنیا آمد. حضرت رقیه(س) در کربلا و بعد از شهادت پدر و یارانش در عصر عاشورا، به همراه دیگر زنان بنی‌هاشم توسط سپاه یزید به اسیری رفتند.

اختلاف نظر مورخان

برخی از مورخان درباره اینکه آیا امام حسین(ع) چنین دختری داشته است یا نه و نیز درباره نام، چگونگی وفات و مزار منسوب به وی اختلاف‌نظر دارند. اما باید گفت که برخی دیگر از مورخان و گزارش های نصب شناسی از او به عنوان یکی از دختران امام حسین(ع) نام برده شده است.

در کتاب شیخ عباس قمی و نیز در لهوف و در کامل بهایی و مقتل ابن ابی مخنف بیان شده هنگامی که سیدالشهدا(علیه‌السلام) با اهل حرم وداع کردند، این دختر خردسال از خیمه بیرون آمد و مقابل پای پدر را گرفت و عرض کرد: «ما را به چه کسی می‌سپاری؟» حضرت نشستند و او را آرام کردند و دست دختران را به حضرت زینب(سلام‌الله‌علیها) سپردند.

مستند تاریخی

سیدبن طاووس در کتاب لهوف به یکی از مستندات تاریخی برای اثبات وجود حضرت رقیه(س) اشاره می کند که ماجرای آن از این قرار است:

چندین بار سید ابراهیم دمشقی و خانواده‌اش در عالم رویا خواب این بانوی سه ساله را می‌بینند. در خواب از سید ابراهیم خواسته می‌شود که به نزد والی شام برود و از او بخواهد که قبر را تعمیر کنند؛ زیرا داخل قبر آن حضرت آب جمع شده بود و جسم مطهر ایشان معذب بود.

والی شام با مطلع شدن از این جریان از علما شیعه و سنی خواست که غسل کنند و در نزد مرقد آن بانو جمع شوند و قرار بر این شد که قفل به دست هر شخصی باز شد، متصدی نبش قبر و تعمیر آن شود. قفل تنها به دست سید ابراهیم دمشقی، باز شد و بدن شریف آن حضرت را به مدت سه روز از قبر خارج کردند و به تعمیر پرداختند.

اسناد موجود درباره حضرت رقیه (س) در منابع اهل سنت

عبدالوهاب فرزند احمد شافعی مصری در کتاب «المنن: باب دهم» درباره مرقد رقیه(علیها السلام) چنین گفته است: این خانه، بقعه ای است در دمشق که بوسیله آل پیامبر(صلی الله علیه وآله) و رقیه شهیده، دختر حسین(علیها السلام) شرف پیدا کرده است.

علامه شیخ حافظ سلیمان القندوری الحنفی نام رقیه(علیها السلام) را از زبان اباعبدالله(علیه السلام) ذکر کرده: (پس ندا کرد ای ام کلثوم، و ای سکینه، و ای رقیه، و ای عاتکه، و ای زینب، و ای اهل بیتم، درود من بر شما باد.)

دست به دامنِ چادر رقیه(س)

از حضرت رقیه(س) کرامات زیادی نقل شده و معروف است که ایشان با دست های کوچک خود گره های بزرگی را باز می کنند. گفته می شود اگر کسی از حضرت رقیه(س) حاجتی بخواهد، دست خالی برنمی گردد. در متون تاریخی و مذهبی، داستان های زیادی از کرامات و معجزات این بانوی سه ساله روایت شده است.

 نحوه شهادت

حضرت رقیه(س) درخرابه شام و در فراق پدر بسیار بی تابی می کرد به گونه ای که با صدای ناله و گریه او تمام اهل خرابه به شیون و ناله پرداختند. وقتی خبر به یزید رسید دستور داده تا سر مبارک امام حسین(ع) را نزد حضرت رقیه(س) ببرند. ایشان بعد از دیدن سر نورانی پدر با پیشانی شکسته در خرابه، آن قدر ناله زد و گریست تا به ملکوت اعلا پیوست. در ابتدا همه تصور کردند که حضرت رقیه(س) به خواب رفته است اما پس از مدتی متوجه شدند که ایشان از دنیا رفته است. شب هنگام او را غسل داده و در همان خرابه مدفون نمودند.

انتهای پیام/