این روزها خبر جدا شدن «ریچارد نفیو» معمار تحریم‎های ضدایرانی از تیم مذاکره‌کننده آمریکا و اختلاف او با «رابرت مالی» دست به دست می‌چرخد و برخی رسانه‌ها با نگاه خوشبینانه از اختلاف در اردوگاه کاخ سفید خبر می‌دهند، اما این تمام قضیه نیست. اصل این خبر را خبرگزاری MBC به نقل از وزارت خارجه آمریکا منتشر کرد. آن‌ها با اشاره به بیانیه منتشر شده از سوی این نهاد، علت جدایی نفیو از تیم مذاکره کننده ایالات متحده را اختلافات وی با رابرت مالی نماینده ویژه امور آمریکا در امور ایران عنوان کرده‌اند.

 MBC این خبر را منتشر کرد، اما تا امروز هیچ خبری از انتشار اصل بیانیه وزارت امورخارجه آمریکا نیست و این مشکوک است. با کنار رفتن ریچارد نفیو از تیم مذاکره کننده، رابرت مالی اصلی ترین کنشگر برجامی آمریکا تلقی خواهد شد. یکی از اهداف انتشار این خبر با توجه به شخصیت رابرت مالی و دفاع همه جانبه او از ضرورت حفظ برجام می‌تواند عزم آمریکا برای نمایش امتیازدهی باشد. با توجه به این تحلیل در صورت کوتاه آمدن واشنگتن ممکن است مذاکره کنندگان ایرانی هم یک انعطاف نسبی در رفتار خود داشته باشند.

ریچارد نفیو فردی است که تخصص اصلی‌اش اعمال و پیاده سازی تحریم‌هاست و خروج این فرد از تیم مذاکره کننده آمریکا به معنی اختلاف در اردوگاه آن‌ها نیست، بلکه آرایش بازی آن‌ها تغییر کرده است. نفیو به وزارت خارجه آمریکا منتقل می‌شود تا با همکاری اندیشمندان آمریکایی بر پروژه بازسازی تحریم‌ها متمرکز شوند. آن‌ها متوجه شکست تحریم‌ها شده‌اند وبه همین خاطر می‌خواهند ساختار جدیدی را تدوین کنند.

 آمریکایی‌ها در مذاکره با ایران دو برنامه بلندمدت و کوتاه مدت دارند .آن‌ها ممکن است در کوتاه مدت با ایران توافق موقت داشته باشند، اما ساختار جدید که طراحی می‌کنند فشار بیشتر و امتیازگیری بیشتر را به همراه خواهد داشت. تغییری که در تیم مذاکره کننده آمریکایی ایجاد شد در راستای طرح های راهبردی آن‌هاست و نباید با نگاه غیر واقع‌بینانه و به دور از شناخت آمریکا آن‌ها را تحلیل کنیم. رفتن نفیو به وزارت امور خارجه آمریکا و اجتماع او با افرادی مانند الیزابت روزنبرگ به عنوان یک نخبه تحریم‌های خزانه داری منجر به طراحی شکل جدیدی از تحریم‌ها خواهد شد که در صورت قبول توافق موقت از سوی ایران می‌تواند آسیب‌های سنگینی به ارمغان بیاورد. امروز اگر قرار است توافقی حاصل شود، باید با دیدن همه جنبه‌ها و دائمی باشد، پس هرگز نباید اجازه شروع بازی توافق موقت به طرف‌های مذاکره داده شود. توافق موقت اقتصاد و جامعه ایران را شرطی می‌کند و این به ضرر امنیت ملی و زیرساخت های کشور است. البته تهران تاکنون با تیزبینی بخش قابل توجهی از عوامل شرطی سازی جامعه و اقتصاد را مرتفع کرده، اما همچنان برخی از این عوامل پا برجا هستند.