شما که سر سفره عالم الهی نشستید و از همه نعمت‌ها برخوردارید. پس منشأ این همه گره در زندگی چیست؟ منشأ آن عالم طبیعت نیست. منشأ آن سفره پروردگار عالم نیست، رحمت الهی نیست باید یک منشأ دیگری داشته باشد! این منشأ را در خودتان جست‌وجو کنید بگردید پیدا کنید. کاوش کنید. 
ائمه(ع) ما منشأ همه این مشکلات را توضیح می‌دهند. وجود مبارک امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) می‌فرماید: سختی‌ها و مشکلات و رنج‌ها و بن‌بست‌ها برای انسان ستمگر تأدیب است. خدا می‌خواهد بیدار و بینایش کند که شما عمری نمک خوردید و نمکدان شکستید دست‌کم به خودتان رحم کنید و توجه کنید. البته این بلاها و مشکلات برای مردم مؤمن، امتحان الهی است که تا کجا با خدا و اهل بیت(ع) می‌مانند.
امام صادق (ع) می‌فرماید: وقتی گناه انسانی زیاد شود و به جایی برسد که راه جبران نداشته باشد و نتواند از کسانی که به آن‌ها ظلم کرده حلالیت بطلبد و نتواند پیدایشان کند؛ خدا او را گرفتار غصه شدید می‌کند که همیشه ناراحت و غمگین باشد. تا خدا گناهانش را جبران کند... خودش که بلد نبود جبران کند. در حقیقت می‌خواهد بگوید بنده من خودت نتوانستی جبران کنی من جبران می‌کنم.
امام صادق(ع) می‌فرماید: خدا به موسی(ع) فرمود در مخلوقاتم هیچ چیزی پیش من محبوب‌تر از بنده مؤمنم نیست. موسی! اگر من بنده‌ام را گرفتار کنم به خاطر چیزی است که به خیر اوست و من به مصلحت بنده‌ام آگاه‌ترم. حالا که گرفتاری مالی پیدا کرده است وظیفه‌اش چیست؟ «فلیصبر علی بلاء» و از عرصه ایمان به من و ارتباط با من بیرون نرود و بایستد. مگر ایوب(ع) و یعقوب(ع) صبر نکردند؟ مگر پیغمبر اسلام ۲۳ سال صبر نکرد؟ مگر در گودال قتلگاه، ابی عبدالله(ع) اعلام نکرد «صبرت علی بلائک» ما هم باید به آن‌ها اقتدا کنیم؛ صبر کنیم. گله‌مند از پروردگار نشویم. نعمت‌هایی که از من در نزدش است شکر کند. به آنچه پروردگارش برایش حکم کند خشنود باشد.