به گزارش قدس آنلاین،امیرخانی تاکید می‌کند: مستندنگاری در کشور ما اتفاق نمی‌افتد چون عادت نکردیم بپذیریم که انسان خطاکار است اگر چنین قاعده‌ای را بپذیریم، بسیاری از مشکلاتمان حل می‌شود. 

او با بیان اینکه اگر خطاهایمان را بلند فریاد بزنیم نسل بعدی خطاهای ما را تکرار نمی‌کند، به خبرنگار ما می‌گوید: در بیشتر کشورهای جهان، اکثر مسئولان پس از پایان دوره مسئولیتشان، مستندنگاری آن دوره را انجام می‌دهند اما مستندنگارهای بهتر کسانی هستند که در زمان تصدیشان یادداشت روزانه دارند که تعدادشان کم است. 
امیرخانی مقاومت در برابر مستندنگاری را از سوی شخص مستندنگار دانسته و خاطرنشان می‌کند: ما علاقه‌مند به اعتراف کردن نیستیم. منظور من، مستندنگاری خود شخص درباره خودش است نه مصاحبه‌های افشاگرانه‌ای که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود.

به باور نویسنده «ره ش» جامعه این اجازه را نمی‌دهد که خطای خودتان را بگویید چون جامعه ما خطاپذیر نیست در حالی که انسان‌ها موجوداتی خطاکار هستند. وی می‌گوید: این یک ضعف تاریخی در کشور ماست که از گذشته وجود داشته، به همین دلیل درباره اتفاق‌های مهم تاریخی و اثرگذار در آینده کشورمان، خاطرات کمی نوشته شده است در حالی که به خطاکاران باید با دیده اغماض نگریست چون همه خطاکاریم.

او با اشاره به اهمیت مستندنگاری در ادبیات ایران عنوان می‌کند: هر موضوعی که بتواند به یکی از پرسش‌های مردم جواب بدهد، از نگرانیشان بکاهد و به آینده‌نگریشان کمک کند، موضوع جذابی برای نوشتن و مستند کردن است. 

امیرخانی درباره اینکه خودش تا چه اندازه در آثارش مستندنگاری و اعتراف داشته و آیا تمایلی به نوشتن اثری با این محوریت دارد، می‌گوید: من همیشه در کتاب‌هایم خودم را باز کردم و اعتقادات خودم را در آن‌ها نوشتم، بنابراین همه کتاب‌هایم از این جنس است.  او درباره جدیدترین اثرش هم یادآور می‌شود: مشغول نوشتن یک رمان هستم و امیدوارم به نتیجه برسد، پس از «نیم دانگ پیونگ یانگ» هم سفرنامه جدیدی در دست نگارش ندارم.

خبرنگار: کهندل