یکی از عللی که سبب اقبال مخاطب کودک و نوجوان از آثار ترجمه شده تنوع ژانری و موضوعی کتاب‌های ترجمه است. اما چرا تنوع ژانر در آثار نویسندگان ایرانی دیده نمی‌شود.
علیرضا متولی، نویسنده کودک و نوجوان در پاسخ به این پرسش می‌گوید: مخاطب نباید تعیین‌کننده ژانر یک نویسنده باشد. آثاری که صرفاً برای جذب مخاطب نوشته می‌شوند، عموماً ادبیات نیستند. بسیاری از آثار ترجمه سرگرم‌کننده هستند اما ادبیات نیستند.
وی ادامه می‌دهد:کتاب سرگرم‌کننده خوب است، مخالفش نیستم اما وقتی از ادبیات حرف می‌زنیم به این معناست که اثر نباید یک بار مصرف باشد، بلکه باید تأثیر بگذارد و این تأثیر هم ناخودآگاه و در درازمدت باشد.
نویسنده رمان «من و آقای همسایه» توضیح می دهد: کتاب‌های سرگرم‌کننده جز اینکه اوقات فراغت بچه‌ها را پر کنند و تنش‌های آن‌ها را تسکین دهند – که در جای خود خوب است - فایده دیگری ندارند.
ادبیات باید زندگی بسازد و نباید درمان مقطعی مشکلات بچه‌ها باشد.
«متولی» کم‌کاری نویسندگان و سودجویی ناشران را دو دلیل دیگر کمرنگ شدن نویسندگان ایرانی می‌داند و بیان می‌کند: نویسنده‌ای که درآمدش کم است و زحمتش زیاد، فرصت نوشتن و عرض اندام ندارد با این حال در حوزه تألیف ادبی، نویسندگانی داریم که آثار خوبی خلق می‌کنند، جذاب هستند و مخاطب هم دارند از سویی بعضی ناشران سودجو و ثروتمند ذائقه خوانندگان را شکل می‌دهند. دلیل استقبال ناشران از ترجمه، ارزان‌تر بودن هزینه‌های تولید آن
است.
اگر برای ترجمه‌ها محدودیت و قانونی ایجاد شود و نویسندگان هم دست از تقلید و کپی‌کاری بردارند قطعاً نویسندگان ما آثار خوبی تولید خواهند کرد.
خبرنگار: فاطمه نعمتی
نظر شما