به گزارش قدس آنلاین، زبان، کارکردهای مختلفی دارد و بهره‌مندی از تمامی این کارکردها، یک معنای مشخص دارد؛ انتقال معنا و پیام. از این منظر، سینما، نیز زبان محسوب می‌شود اما ساحتی بسیار گسترده‌تر و وسیع‌تر دارد. زیرا محدود به چارچوبی نیست که زبان به واسطه تبعیت از نظام دستوری از آن رنج می‌برد. سینما زبانی است مبتنی بر نشانه‌ها و نمادهایی که به مدد تصاویر، بازی‌ها، فضاسازی و میزانسن و حتی موسیقی، ایجاد ارتباط می‌کند و نظامی است دلالتمند که کشف و درک رابطه بین دال و مدلول و متن و فرامتن آن، برای هر کسی که با سازوکارهای مفهومی سینما آشناست، امکان‌پذیر است.
زبان سینما، گستره‌ای جهانی دارد و شناخت جهان از یک کشور و نظام، از طریق سینمای آن کشور و نظام ساده‌تر و بین‌المللی‌تر است تا از طریق زبانش. جهان، نکوهش خشونت جنگ و تقدیس عشق و همدلی را با زبان سینما بهتر درک می‌کند تا با شعارها و سخنرانی‌ها.
بنابراین اگر سینما، با توجه به ظرفیت‌های بی‌انتهایی که دارد، از مضامین متعددی بهره ببرد که آن مضامین، راه بردن جهان به درک مشترک را تسهیل کند، سینمای موفق‌تری است. چون بهتر دیده و خوانش می‌شود. این مضامین در سینمای ایران، با توجه به تاریخی که در نیم قرن اخیر از سر گذرانده، به وفور یافت می‌شود و آن‌قدر تنوع و عمق دارد که می‌توان از موضوعی مانند جنگ و یا حوادث ایرانِ در فاصله پیروزی انقلاب اسلامی تا شروع جنگ تحمیلی، فیلم‌های بسیاری ساخت و نوع انسان را در هر نقطه دنیا، تحت تاثیر قرار داد.
انقلاب و جنگ؛ دو منبع غنی و تمام نشدنی سینمای ایران
سینمای ایران، به لحاظ دسترسی مستقیم به موضوعات و شرح ما وقعِ رویدادهایی که جامعه مستقیماً با آن درگیر بوده و با گوشت و پوست خود لمسش کرده، منبع غنی تمام نشدنی و ارزشمندی دارد و از این حیث، به بسیاری از کشورهای دیگر رجحان دارد.
اگر کشورهایی در دنیا وجود دارند که به طور جدی جنگی را تجربه نکرده‌اند یا از سوژه‌های عام و جهانی جنگ؛ مثلا جنگ جهانی اول و دوم ارتزاق می‌کنند که از آن هم بیش از ۷۰سال گذشته، ایران با جنگی که در سال‌های ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۷ از سر گذراند و پیامدهایی که هنوز هم دامنگیر کشورمان است، نیازی به پروراندن گلخانه‌ای سوژه‌ها ندارد و آنها را در بکرترین و تجربه‌شده‌ترین حالت در اختیار دارد. مفهوم و ماجرایی مانند انقلاب و سال‌های پرآشوب پس از انقلاب تا وقوع جنگ تحمیلی نیز وضعیت موضوعی مشابهی با جنگ دارد و به لحاظ بهره‌مندی از ظرفیت‌های موضوعی برای سینمای مستند یا غیر مستند، منبعی تمام‌نشدنی و زوال‌ناپذیر است.
هم از این روست که با وجود گذشتِ بیش از چهار دهه از پیروزی انقلاب و شروع هشت سال جنگ تحمیلی و با طی شدن سه دهه و نیم از پایان جنگ، ساخته‌های سینمایی در این زمینه‌ها، هنوز دیدنی و گاه، به خاطر موضوعات تازه و بدیعشان، خیره‌کننده‌اند.
حتی می‌توان ادعا کرد که به دلیل فاصله گرفتن از آشوب‌ها و غبارآلودگی فضای سیاسی و اجتماعی سال‌های نخست انقلاب و دور شدن از التهاب و تفتیدگی و کشتن و کشته دادن‌های هشت سال جنگ، سوژه‌های بدیع و غافلگیر کننده‌ای استخراج و در مدیوم سینما ساخته و اکران می‌شوند که ترجمان سینمایی حرف‌هایی بر زبان نیامده و حقایقی ناگفته‌اند و می‌توانند توأمان، «واقعیت‌های انقلاب و جنگ تحمیلی» و « ظرفیت‌های بالای سینمای ایران» را با جهان در میان بگذارند و کلاس سینمای کشورمان را ارتقا دهند.
سازمان سینمایی و سمعی بصری وزارت ارشاد و موسسات زیر مجموعه‌اش، می‌توانند با تشکیل کارگروه‌های ویژه و تخصص‌محور، موضوعاتی را که قابلیت تبدیل شدن به آثار حماسی فاخر دارند، رصد کنند و با تبدیل آنها به متن‌های قابل اجرا، گام بزرگی هم در ساخت و تولید نمونه‌های موفق بردارند و هم در تربیت مخاطبان فرهنگی، اثربخش ظاهر شوند. مشارکت و همکاری بنیاد سینمایی فارابی، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و انجمن سینمای جوان با طیف مختلف سینماگران، برای ساخت و تولید فیلم‌هایی در تراز انقلاب اسلامی، تضمین کننده تحقق اهدافی مانند «مصون‌سازی»، «ساماندهی» و «شکوفایی و هدایت سینمای کشور به سمت ارزش‌ها و اهداف انقلاب اسلامی» است که «شورای سینما» به همین منظور در اسفندماه سال گذشته تشکیل شده است. امید که این مسیر با تلاش پایدار به ثمر بنشیند.
انتهای پیام/
منبع: فارس
نظر شما