درباره پرونده عراق و تصمیم اخیر پارلمان در انتخاب «عبداللطیف جمال رشید» به عنوان رئیس جمهور دو نکته قابل توجه است. نخست به ناکامی سیاست‌های آمریکا در این کشور همسایه غربی باز می‌گردد. باید توجه داشت محور غربی ثابت کرده به هیچ عنوان خواهان عراق آرام نیست؛ چراکه چنین جغرافیای باثباتی در گام نخست می‌تواند به معنی وجود یک کمربند محکم در حوزه مقاومت و ناکام گذاشتن توطئه تروریست داعشی تعبیر شود.
در چنین شرایطی راهبرد نخست ایالات متحده جلوگیری از تشکیل دولت در عراق و وجود خلأ سیاسی در بغداد خلاصه می‌شد. در این مسیر کاخ سفید طی ماه‌های اخیر در همراهی با معترضان خیابانی تلاش داشت ایده منحل کردن پارلمان را پیش کشیده و در پس آن اهداف نهانی خود را دنبال کند. با وجود این، پس از انتخاب رئیس جمهور، توطئه عدم تشکیل دولت، تغییر قانون اساسی و در نهایت حذف محور مقاومت را با شکست مواجه ساخت.
هدف بعدی واشنگتن از این به بعد احتمالاً کارشکنی در مسیر دولت جدید خواهد بود. آمریکا تلاش خواهد کرد با سنگ اندازی در مسیر رأی اعتماد به کابینه اختلال ایجاد کرده و مطامع خود را پیش ببرد. در سوی مقابل جریان مقاومت حضور دارد که با آگاهی از این مسئله تشکیل هرچه سریع‌تر دولت برای عبور از بحران را خواستار است. در نهایت موضع‌گیری جریان‌های داخلی عراق در مورد تحول اخیر مثبت بود و اینکه به‌صورت یکصدا انتخاب رشید به عنوان رئیس جمهور را تبریک گفتند، نکته‌ای مهم و رو به جلو است.
نکته دوم نوع بازیگری جریان صدر پس از اتفاق اخیر است. حقیقت این است که جریان مذکور در یک سال گذشته هر چه می‌خواست انجام داد و در بن بست سیاسی عراق نقش مهمی ایفا کرد. به نظر صدری‌ها پس از به شکست کشیده شدن طرح‌هایشان، فعلاً برنامه‌ای برای دخالت در انتخابات ریاست جمهوری دنبال نخواهند کرد و در مقابل خواهند کوشید خود را به عنوان جریان مخالف و اپوزیسیون جلوه دهند. احتمال شکل گیری اعتراضات خیابانی هم تا نشست کابینه کمرنگ به نظر می رسد. حداقل جریان صدر در این محیط دنبال بهانه دادن دست مخالفان نخواهد رفت؛ چرا که چنین راهبرد غلطی می‌تواند همه مردم را علیه آن‌ها بشوراند. می‌ماند اعتراض باندهای تخریب و جنایت «جوکر» در عراق که این مسئله دور از انتظار نیست.