امام حسن عسکری(ع) می‌گویند: مَا أَقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أَنْ تَکُونَ لَهُ رَغْبَهٌ تُذِلُّه یعنی اگر رغبتی دارید که شما را ذلیل می‌کند این خیلی بد است. آدم میل به تفریح دارد، همه دوست دارند خودرو داشته باشند، خوب است اشکال ندارد. یعنی اسلام نمی‌گوید بر خانواده خود توسعه ندهید. نمی‌گوید فقیر و ذلیل و در تنگنا زندگی کنید. این رغبت‌ها طبیعی است. ولی می‌گوید حواس شما جمع باشد که این رغبت‌ها شما را ذلیل نکند.
فرض کنید بنده اگر پولکی باشم با یک پولدار که برخورد کنم به خاطر پول او به او سلام چرب و نرم می‌کنم. دائم سعی می‌کنم خود را به او وصل کنم و او هم چون این را می‌فهمد، من در چشمش خوار می‌شوم... به همین دلیل می‌گویند مناعت طبع داشته باشید. ساده‌زیستی به خاطر همین خوب است. چون وقتی انسان زندگی اشرافی داشته باشد عادت می‌کند. نفس خود را بدعادت نکنیم. امیرالمؤمنین(ع) در حکمت ۲۸۹ نهج‌البلاغه از یک دوستی به عظمت و نیکی یاد می‌کنند، یک سری صفات برای ایشان می‌گویند. یکی این است که می‌گویند اسیر شکم نبود یعنی وقتی من ذلیل شکم باشم هر جا سفره رنگین باشد آنجا را با سر می‌روم بعد چه بسا ذلیل هم می‌شوم.
ممکن است یک کارمندی در اداره رغبت دارد که به آن بالا برسد. بعد مجبور است خود را ذلیل کند. مجبور است انتقاد نکند، حرف حق نزند. رغبت داشتن اشکال ندارد.اما شرط آن و خط قرمز آن ذلت است. در روایت داریم احْتَجْ‏ إِلَی‏ مَنْ‏ شِئْتَ تَکُنْ أَسِیرَه‏، اگر می‌خواهید اسیر آدم‌ها شوید بدون اینکه دستبند بزنند و دست و پای شما را در غل و زنجیر کنند احتیاج داشته باش. احتیاج که داشته باشید اسیر آن احتیاجتان می‌شوید. بعد فرمود اگر می‌خواهید بدون اینکه پست ظاهری داشته باشید شما امیر باشید، ته دل خود از خلق خدا بی‌نیاز باشید. خود را فقط محتاج خدای متعال بدان.
در زندگی مشترک چشم و همچشمی نکنیم چون با این کار خود را خوار می‌کنیم. اسرار زندگی خود را نگوییم چون خود را خوار می‌کنیم. نان و پنیر می‌خوریم با هم هستیم. کباب می‌خوریم با هم هستیم و در چشم‌ها و نگاه‌ها هم عزیز هستیم. نباید بگوییم یعنی حتی اگر پدر یک دختر می‌گوید چه خبر؟ چه طور هستید؟ او بگوید خوبیم... پدر و مادر را اصلاً نباید غصه بدهید.